เล่าสู่กันฟัง
วันนี้ขอเล่าสู่กันฟังหน่อยเถิดนะ เพราะกว่าจะเปิดคอมใช้งานได้ก็ดึกมากแล้ว แต่งกลอนไม่ไหวแน่ๆ
พอดีมีน้องรักคนหนึ่งหลังไมค์มาถามข่าว ก็เลยตอบน้องไปยาวมาก เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง นะ
"แนวกลอนของลุงรู้สึกเงียบๆไปนะ มีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า? ดูแลตัวเอง และรักษาสุขภาพด้วยนะ"
แนวกลอนของลุงๆว่าดีขึ้นมากเลยนะ รู้สึกมีความสุขในความเหนื่อยยากอบอุ่นอยู่ในบ้านกลอนท่ามกลางน้องๆและลูกหลาน เรื่องการงานไม่เหนื่อย แต่เหนื่อยใจนิดหน่อย แต่ก็ทำใจได้อ่ะนะ เราพยายามที่จะอยู่กับปัจจุบันขณะ ทุกๆอย่างเกิดดับๆ ไม่คงที่ ลุงจึงไม่จมอยู่กับสิ่งที่ผ่านมาแต่ละวัน แต่ละชม. ปล่อยวางๆไปเรื่อยๆ เพราะเดี๋ยวก็ทุกข์แทบตาย แต่ไม่นานกลับกลายเป็นดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ลุงจึงไม่ไปตีไข่ใส่สี ไม่ไปพิไรร่ำรำพันกับเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามากระทบ ไม่ไปปรุงแต่งกับมัน ลุงจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมากทีเดียว
อย่างวันนี้ น้องเข้ามาดูคอม แล้วไปทำไรมั่งไม่รู้ ต่อเนทไม่ได้ รวนไปหมด ลุงโมโหมาก แต่คิดอยู่ในใจ โกรธคือโง่ โมโห คือบ้า ก็พยายามระงัยบสติอารมณ์ ไม่ไปปรุงแต่งว่า ใครจะมาแต่งกลอนกันอย่างไรบ้างหนอ?
จนท้อ จิตใจหดหู่มากๆ เขาก็พยายามแก้ให้ แต่มันแก้ไม่ได้ ลุงรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดมากๆ ปิดเปิดๆ คอมอยู่นั่นแล้ว แต่คิดยังไงไม่รู้ไปที่ Restore วันที่26เมื่อวานนี้ ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมหมดเลย ลุงดีใจลุกขึ้นเต้น ร้องเพลงบ้าๆบอๆ แหม แค่ไม่ถึงนาที ทุกข์เข้าครอบงำจนแทบบ้า แต่พอปัญญาเกิดมาทำให้มีความสุขได้ชั่วพริบตา นี่แหละคือ ทุกขณะ มีเกิดดับๆ จึงอย่าไปหมกหมุ่นอยู่กับสิ่งที่ผ่านมาเลย เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนแปลงไปเอง น่าสงสารคนที่เสียใจมากแล้วฆ่าตัวตายจังเลยนะ เพราะทนอีกนิด ความทุกข์ผ่านไป ความสุขก็จะเข้ามาแทนที่เองแหละ จริงไหม? ชีวิตคนเราเส้นแห่งความทุกข์กับความสุขมันอยู่ติดๆกันแล้วแต่ว่า เราจะจับเอาอารมณ์ไหนมาอยู่กับเราล่ะ จะดีไหม ถ้าเราเลือกอยู่กับความสุข??
ขอให้พวกเรายิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอเถิด เพราะคนที่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ยังน่าคบกว่าคนหน้าบึ้งตึง เจ้าแง่แสนงอน ที่แบกเอาแต่ความทุกข์ ความขึ้งเคียด ความเอาแต่ใจตัว เป็นคนเจ้าปัญหา มาไว้ในหน้า คนสวยๆก็เลยไม่น่ารัก ปล่อยวางกันบ้างเถิดนะ ชีวิตนี้สั้นนัก หาความสุขกับความดีงาม ที่ไม่ไปทำให้ใครๆเดือดร้อน ใส่ตัวกันเถิดนะ
ลุงปรางค์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
