เวลาที่ฝนหล่นพรำ

ฉันอยากเก็บงำความอบอุ่นละมุนฝัน

อยู่ภายใต้ผ้าห่มของคืนวัน

ที่ไม่เคยเปลี่ยนผันตลอดมา

ตั๋วหนังทั้งสองใบ

ฉันยังเก็บหางตั๋วไว้อย่างมีค่า

แต่คำถามที่ข้ามผ่านสายตา

ฉันอยากไปดูกับคนที่ห่วงหา. .สุดหัวใจ

ในยามที่ฉันต้องป่วย

ก็ยังอยากให้เธออยู่ด้วยนั่นแหละรู้ไหม

คอยป้อนข้าวป้อนยา. .ป้อนสายตารักษาต่อไป

ไม่เคยอยากให้เป็นอื่นใด. .นอกจากเธอ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันกล่าวมา

คนที่ฉันบอกว่ามีค่าอยู่เสมอ

บนโลกใบเดิม. .ที่ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเข้ามาพบเจอ

จนทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอก็เปลี่ยนไป

ฉันอาจจะวางหัวใจไว้ผิดที่

อาจทำตัวไม่ดีไม่เอาไหน

แต่ฉันคิดถึงเธอ. .คนที่ยามพบเจอก็ยิ้มละไม

ไม่ใช่เธอที่เอาแต่ร้องไห้. .แล้วโวยวายไปวันวัน

หากเธอคิดจะจบปัญหา

ด้วยการเลือกเดินจากไปต่อหน้าก็เอาเถอะแบบนั้น

เมื่อวันนี้. .คนคนนี้ไม่เหลือมีแล้วความสำคัญ

ก็จะปล่อยมือเธอให้จากกัน. .แม้เบื้องหลังยังรำพัน. .ไม่อาจตัดใจ