อยากจะบอก สักนิด ว่าคิดถึง
เป็นคำซึ่งซึ้งในใจเสมอ
ความคิดถึงฉันนี้มีเพียงเธอ
แม้ความเก้อคืออมิตรคอยริดรอน
กับความรักรันทดเหมือนหมดหวัง
เมื่อความหลังย้อนยอกเฝ้าหลอกหลอน
ความห่วงหวงคิดถึงซึ้งอาทร
ก่อนถึงตอนปิดม่านอย่างนานยาว
เราเคยมีกันและกันในวันชื่น
เธอเป็นอื่นทำให้ใจเหน็บหนาว
เพราะความหลงลืมตัวเพียงชั่วคราว
จึงเกิดเป็นรอยร้าวแสนเศร้าใจ
สงสารใจใฝ่ฝัน ถึงวันเก่า
“เงียบเหงา ฟุ้งซ่าน หวั่นไหว”
จะไปหวังใครเล่ามาเข้าใจ
ได้แต่ตรม ฤทัยหน่ายชีวี
ไม่เคยคิดถือโทษโกรธเธอหรอก
ที่ไม่บอกความเป็นไปให้ถ้วนถี่
เพียงเพราะเธอ มีชีวิต จิตเสรี
มีสิทธิ์ที่จะจริงใจหรือไม่เลย
ต่อแต่นี้คงไร้สิทธิ์จะคิดฝัน
จบนิรันดร์ไมตรีที่เคยเอ่ย
ความคิดถึงเต็มกมลคนคุ้นเคย
ชีพสังเวย ความท้อ บ่อน้ำตา
เปรียว
เป็นคำซึ่งซึ้งในใจเสมอ
ความคิดถึงฉันนี้มีเพียงเธอ
แม้ความเก้อคืออมิตรคอยริดรอน
กับความรักรันทดเหมือนหมดหวัง
เมื่อความหลังย้อนยอกเฝ้าหลอกหลอน
ความห่วงหวงคิดถึงซึ้งอาทร
ก่อนถึงตอนปิดม่านอย่างนานยาว
เราเคยมีกันและกันในวันชื่น
เธอเป็นอื่นทำให้ใจเหน็บหนาว
เพราะความหลงลืมตัวเพียงชั่วคราว
จึงเกิดเป็นรอยร้าวแสนเศร้าใจ
สงสารใจใฝ่ฝัน ถึงวันเก่า
“เงียบเหงา ฟุ้งซ่าน หวั่นไหว”
จะไปหวังใครเล่ามาเข้าใจ
ได้แต่ตรม ฤทัยหน่ายชีวี
ไม่เคยคิดถือโทษโกรธเธอหรอก
ที่ไม่บอกความเป็นไปให้ถ้วนถี่
เพียงเพราะเธอ มีชีวิต จิตเสรี
มีสิทธิ์ที่จะจริงใจหรือไม่เลย
ต่อแต่นี้คงไร้สิทธิ์จะคิดฝัน
จบนิรันดร์ไมตรีที่เคยเอ่ย
ความคิดถึงเต็มกมลคนคุ้นเคย
ชีพสังเวย ความท้อ บ่อน้ำตา
เปรียว
ถึงลมผ่าว หนาวกาย ก็หายสิ้น
หลายสิบชิ้น พรมแพร ชะแง้หา
หยิบพันห่ม พรมผืน ชื่นกายา
สุขเจียวหนา หาใด ไหนเปรียบปาน
แต่หนาวใจ ไร้สาว นั้นหนาวหนัก
ต้องพึ่งรัก จากเจ้า มาเผาผลาญ
ถึงจักคลาย หายหนาว ที่ร้าวราน
เลิกฟุ้งซ่าน ผ่านคืน อย่างชื่นทรวง.../
บูรพาท่าพระจันทร์
หลายสิบชิ้น พรมแพร ชะแง้หา
หยิบพันห่ม พรมผืน ชื่นกายา
สุขเจียวหนา หาใด ไหนเปรียบปาน
แต่หนาวใจ ไร้สาว นั้นหนาวหนัก
ต้องพึ่งรัก จากเจ้า มาเผาผลาญ
ถึงจักคลาย หายหนาว ที่ร้าวราน
เลิกฟุ้งซ่าน ผ่านคืน อย่างชื่นทรวง.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
