.......หม้ายขันหมาก...?
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
20 เมษายน 2024, 12:10:PM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: 1 2 [3]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: .......หม้ายขันหมาก...?  (อ่าน 23808 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
15 กันยายน 2012, 07:01:AM
D
นักรบทุกบอร์ด
*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 3313
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 3,894


ขอขอบพระคุณทุกภาพจาก Internet & Youtube ค่ะ


sasa.yai
เว็บไซต์
« ตอบ #40 เมื่อ: 15 กันยายน 2012, 07:01:AM »
ชุมชนชุมชน



ก้มกราบงาม สามครา หน้าพระรูป
จุดเทียนธูป เครื่องหก ยกเพียงศอ
ถาดอาหาร หวานคาว วางยาวรอ
ลูกกล่าวขอ พ่อช่วย อำนวยพร

ด้วยบุพเพ เห่ฮอด ได้กอดสาว
อายุราว ยี่สิบหก อกสิงขร  ขำแบบกระแดะหน่อยๆ
แทนคนเก่า เค้าเมิน เดินจากจร
จากอมร นั่งเรือ ถึงเมื่อวาน

เธอใจร้อน ก่อนมา มิว่าบอก
ผมหัวหงอก มิทัน กัน.ย้อมถ่าน
ต่างจากภาพ อาบสี รพีกาญจน์
เมื่อยิ้มอ่าน กลอนชอบ ตอบพีเอ็ม

พ่อเจ้าขา...
ลูกผวา จิตใจ ไร้คมเข้ม
รักต่างวัย ไวพบ อาจจบเกม
ช่วยเติมเต็ม กล้าแกร่ง แรงอนันต์

ไร้พุงโต โรคา พยาธิ
หวัวคิคิ หายเจ็บ เสพสุขสันต์
เล่นพละ สนุก สมบุกสมบัน
ไม่มีวัน ตาย-า อย่าคิดเลย...สาธุ

 เคารพรัก

รพีกาญจน์ 59



เราอยู่กิน กันไป ได้สามปี
เรื่องอย่างนี้-นั้นว่างเปล่า เจ้าข้าเอ๋ย
ได้แต่ชม ได้แต่ชิดได้แต่เชย
มิเคยเลย หวานล้ำ (คง)ทำไม่เป็น ขำแบบกระแดะหน่อยๆ

งานประจำ ค่ำเช้า คือเผาถ่าน
ผิวเริ่มกร้าน คล้ำเลือน เหมือนอีเห็น(สัตว์)
ทั้งปลูกผัก หักฟืน ฝืนลำเค็ญ
มิว่างเว้น รดน้ำพรวน สวนลำไย

พอค่ำลง เข้าเรือน เหมือนสวรรค์
พี่จำนรรจ์ ออดอ้อน จนอ่อนไหว
จับมือน้อง ประคองผิว หวาบหวิวใจ
ผล๊อยหลับไป เพราะเพลีย ละเหี่ยงาน

หวังจะเอา มรดก ตกทอดหลาย
เหนื่อยฉิบ-ย รอตาย คงไม่ผ่าน
ฉันม้วยแน่ แก่ไป มิได้การ
จะให้ทาน ว่านพิษ พิชิตงู

"ดิน"

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รพีกาญจน์, ไพร พนาวัลย์, พี.พูนสุข, saknun, ไผ่เดียวดาย

ข้อความนี้ มี 5 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

15 กันยายน 2012, 09:41:PM
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 3,752


ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก


« ตอบ #41 เมื่อ: 15 กันยายน 2012, 09:41:PM »
ชุมชนชุมชน



เราอยู่กิน กันไป ได้สามปี
เรื่องอย่างนี้-นั้นว่างเปล่า เจ้าข้าเอ๋ย
ได้แต่ชม ได้แต่ชิดได้แต่เชย
มิเคยเลย หวานล้ำ (คง)ทำไม่เป็น ขำแบบกระแดะหน่อยๆ

งานประจำ ค่ำเช้า คือเผาถ่าน
ผิวเริ่มกร้าน คล้ำเลือน เหมือนอีเห็น(สัตว์)
ทั้งปลูกผัก หักฟืน ฝืนลำเค็ญ
มิว่างเว้น รดน้ำพรวน สวนลำไย

พอค่ำลง เข้าเรือน เหมือนสวรรค์
พี่จำนรรจ์ ออดอ้อน จนอ่อนไหว
จับมือน้อง ประคองผิว หวาบหวิวใจ
ผล๊อยหลับไป เพราะเพลีย ละเหี่ยงาน

หวังจะเอา มรดก ตกทอดหลาย
เหนื่อยฉิบ-ย รอตาย คงไม่ผ่าน
ฉันม้วยแน่ แก่ไป มิได้การ
จะให้ทาน ว่านพิษ พิชิตงู

"ดิน"



เป็นดารา หน้าจอ พอสัมผัส
แสร้งสะบัด โป้ปด ว่าอดสู
คืนก่อนโหม โรมรัน รัดพันตู
สองคนคู่ ดูเห็น เป็นหนึ่งเดียว

เรื่องในหอ พอน่า เอามาพูด
ยากพิสูจน์ บรรเลง เก่งซ่านเสียว
ใช่ที่รูป ซูบซอม ผอมซีดเซียว
จะงูเขียว งูใหญ่ ไวทะยาน

ร่างเนื้อนม ผมยาว ผิวขาวล้วน
หัดไถพรวน ตัวดำ เหมือนตำถ่าน
สองมือช้ำ กำขอ ทรมาน
แสนสงสาร เมื่อเห็น เป็นยิ่งนัก

กลับถึงบ้าน งานครัว ทั่วไปเสร็จ
ขัดยอกเคล็ด ใดปวด นวดดัดหัก
ดื่มว่านยา หมามุ่ย คุยสักพัก
ฉายบทรัก ติดติด พิชิตงู

งูสู้ไม่ไหวแหล่ว ยอมละจ้า

 ยอมแพ้แล้วจ้า

รพีกาญจน์ 59

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : D, saknun, ไผ่เดียวดาย

ข้อความนี้ มี 3 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
หน้า: 1 2 [3]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s