ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

“คนเกาะรั้ว?”

๐

๐ ฤาพระพรหมบรรจงลงมือปั้น
แทรกสาวงามทั้งสวรรค์ขั้นอัปสร
ลงสู่เธอผู้เดียวเคี่ยวงามงอน
รูป,เอวอ่อนหมดจด..บทเทวี

๐ เรือนสวรรค์อยู่ทางข้างเธอนั้น
ช่างผ่องพรรณผิวเทียมเปี่ยมราศี
ใส่หัวใจทุกห้องพ้องอารี
รัศมีประจักษ์..ใครมักชม

๐ สำรวจดูตัวเราเล่าตรงข้าม
ขลุกฝั่งทรามราวกับบาปทับถม
อยากจะติหรือติง!ยิ่งพระพรหม
ที่ระดมความหม่น..ล้นเรือนกาย

๐ ลอบมองเธอดั่งมองจ้องของสูง
ประดุจยูงกินรีที่เริงร่าย
มองตัวเองทุกคราวเปล่าเดียวดาย
ที่ลอบหมายดอกฟ้า..คราลืมตัว

๐ เธออยู่ในที่เธอ!บ่อยเผลอคิด
เราอย่าหวังเกินสิทธิ์..โปรดปิดหัว
อย่าเผยอรำพันฝันตามัว
ยืนเกาะรั้วก็สม..พรหมแกล้งเรา

๐ เมื่อพระพรหมให้สิทธิ์ความผิดพลาด
ส่งบทบาทฝันร้ายชายโง่เขลา
คนแอบรักแอบหลงคงนานเนา
กว่าไฟเผาในใจ..สลายแรง..

ระนาดเอก

[ระนาดเอก]

ได้แต่มอง เธอเคียงคู่ อยู่กับเขา
ใช่เป็นเรา อย่าคิด หวังวาดฝัน
ดูไปแล้ว ก็จำเพาะ เหมาะสมกัน
มิใช่ฉัน ที่ต่ำต้อย ด้อยค่าเกิน

เป็นเพราะฟ้า กำหนด บทบาทแล้ว
ไม่คลาดแคล้ว ใยต้อง มาขัดเขิน
ฉันคงเป็น ได้เพียง แค่ส่วนเกิน
จำต้องเดิน ออกห่าง อย่างเลื่อนลอย

๐ งานของเขาเรามองน้ำนองแก้ม
การ์ดของแถมนั้นเล่าทำเราหงอย
ญาติพร้อมหน้ากูลเกื้อหนุนเนื้อกลอย
เจ้าบ่าวพลอยยิ้มปลื้ม..แทบลืมตัว

๐ จรดปากกาอวยพรร่างอ่อนล้า
บันทึกทั้งน้ำตาบ่าไหลทั่ว
เขาสรวลเสเฮฮาหน้ายิ้มรัว
เราตามัวแบบทุกข์..รุกเรือนกาย..

ระนาดเอก

 

[jt]

คนเกาะรั้ว เพราะกลัวรัก ไม่สมหวัง
คนเกาะหลัง เพราะไม่กล้า หน่ายหน้าหนี
คนเกาะเอว เพราะกลัวตก ตลกดี
ต้องเกาะนี้ ไม่มีหวั่น เกาะฉันเลย

[เมฆา...]

@..คน..?..เกาะรั้ว..@

๐..ความข้างใน ใจนั้น  คั่น,แยกไว้
เดี๋ยวมีใคร แอบเห็น จะเป็นข่าว
ว่าความจริง สิ่งอย่าง บางเรื่องราว
จะยิ่งหนาว หน้าแดง แกล้งวุ่นวน

๐..เพราะความสวย พิษสง ลงซึมซ่าน
เกล็ดน้ำตาล ผ่านแทรก แหวกขุมขน
ให้ยามมอง จ้องใกล้ ใจร้อนรน
ด้วยเหตุผล งามยิ่ง กว่าหญิงใด
   
๐..ย้อยหยาดเยิ้ม ยามย่าง ระหว่างก้าว
นัยย์ตาผ่าว ราวลุ้น คุ้นไฉน
ภาวนา ตาแล นึกแถไป
โปรดจงตก หลุมใน ใจเราที

๐..แหม แค่คิด จิตใจ ก็ใสแจ่ม
แอบอ้อมแอ้ม เอียงอาย ชม้ายหนี
ทั้งที่เขา เดินผ่าน บ้านเป็นปี
เห็นแต่ดี เกาะรั้ว กลัวเขาจัง

๐..มองข้ามรั้ว มานาน จนปานนี้
ยังมิมี  ทีท่า ว่าสมหวัง
เพียงรอยยิ้ม จากเธอ เห่อ…สักครั้ง
ยังเพพัง ลอยแพ ท้อแท้จน

๐..หวังสักวัน ฝันนี้ ที่ประสงค์
ยื่นจำนงค์  คงพบ ประสบผล
หลุด,เรือนจำ  วันใด จะไปชน
รอดักปล้น ใจเธอ อย่าเผลอเชียว.....

***เมฆา...***

แฮะๆๆ  น.ช. รอรัก อิอิอิ ฮ่าๆๆ 
 

[สายใย]

คงต้องเลาะเกาะรั้ว   ชั่วชีวิต
ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครได้
เป็นจ้าวแค่วันเดียวเดี๋ยวเปลี่ยนไป
เป็นบ่าวใช้ให้สาวเขาสั่งงาน .... 

....แซวเมฆาหน่อย อิ อิ...

[สมนึก นพ]

ยืนเกาะรั้ว มองหน้าต่าง ทางด้านขวา
เจ้าบ่าวพา เจ้าสาว เข้าห้องหอ
เงารางราง สะท้อนมา น้ำตาคลอ
ภาพนั้นหนอ หยอกเล่น เป็นเงาดำ

เพียงครู่หนึ่ง ไฟในห้อง ต้องดับลง
เรายังคง เกาะรั้วมอง เริ่มหมองช้ำ
คำสัญญา ก่อนเก่า เรายังจำ
ทุกทุกคำ ในอ้อมกอด พรอดรักกัน

ตัดสินใจ ถอยร่าง ออกห่างรั้ว
สงสารตัว สงสารใจ ได้โศกศัลย์
ของชำร่วย มอบเผื่อ เมื่อเที่ยงวัน
จะแขวนมัน ที่รั้วนี้ พี่ขอลา.

[บอม ซอง ดุ๊ก]

##รั้วความรัก##

 รั้วหัวใจ ถูกตรึงมั่น กั้นทางเรา
 มิอาจก้าว ล่วงเข้าไป ไขว่คว้ารัก
 ความต่ำต้อย คือกำแพง อุปสรรค
 ต้องตะหนัก และเจียมตน ทนรับมัน

 ความรักฉัน   ถูกปิดลง  ตรงกลางทาง
โดนขัดขวาง วางขวากหนาม ห้ามเพ้อฝัน
 คำดูแคลน  ว่าแสนด้อย คอยกรีดกัน   
  ฐานันดร บั่นทอนฉัน ให้ถอดใจ....

 ได้เพียงมอง ข้ามรั้วสวย ด้วยใจเศร้า
 ทางของเขา ช่างงดงาม   และสดใส
 ทางของฉัน มันต้องเจ็บ....ไม่เป็นไร!
หวังเพียงแค่   เธอสุขใจ.....ดั่งหมายปอง

เก็บกระเป๋า ก้าวออกไป  ไร้จุดหมาย
อาจมีใคร  ที่เปิดรับ  ใจหม่นหมอง
ใจที่ไร้   ลาภยศศักดิ์  และเงินทอง
ไม่ทิ้งกัน ให้เศร้าหมอง..... ในรั้วใจ

บอม ซอง ดุ๊ก




       

[จ้อง เจรียงคำ]

ยืนเกาะรั้ว มองหน้าต่าง ทางด้านขวา
เจ้าบ่าวพา เจ้าสาว เข้าห้องหอ
เงารางราง สะท้อนมา น้ำตาคลอ
ภาพนั้นหนอ หยอกเล่น เป็นเงาดำ

เพียงครู่หนึ่ง ไฟในห้อง ต้องดับลง
เรายังคง เกาะรั้วมอง เริ่มหมองช้ำ
คำสัญญา ก่อนเก่า เรายังจำ
ทุกทุกคำ ในอ้อมกอด พรอดรักกัน

ตัดสินใจ ถอยร่าง ออกห่างรั้ว
สงสารตัว สงสารใจ ได้โศกศัลย์
ของชำร่วย มอบเผื่อ เมื่อเที่ยงวัน
จะแขวนมัน ที่รั้วนี้ พี่ขอลา.

ผละมือพ้น..แนวรั้ว..แต่หัวจิต
มิอาจพ้นรั้วพิษริษยา
มโนภาพเพียงดิ้นจินตนา
ซัดอุราแหลกยับเกินนับรอย

ยืนหันหลังสั่งลาแก้วตาพี่
โอ้ชาตินี้มีกรรมจึงต่ำต้อย
รั้วบ้านติดปิดกั้นนั้นเล็กน้อย
แต่รั้วรักศักดิ์ด้อยจำถอยลา

ระหว่างที่พี่เดินพ้นเนินรั้ว
อย่าเพิ่งยิ้มอิ่มทั่วหัวเราะร่า
ขอให้พี่พ้นหายจากสายตา
น้องค่อยฆ่าเข่นพี่เต็มที่เชิญ 

[ดาวระดา]

ขยี้เหยียบเปรียบหญ้าที่หน้าบ้าน
โถนงคราญผลาญใจให้แหลกเหลว
เจ้าตัดใจไฟเชื้อไม่เหลือเปลว(อิอิหาคำไม่ได้อ่ะ)
ดิ่งลงเหวเอวบางช่างร้ายล้น

จับเสารั้วกลัวล้มเป็นลมพับ
มัวมืดดับอับแสงแห่งถนน
เรารักรั่วรั้วกันไม่ทานทน
ถูกเขาปล้นขนใจห่างไกลรั้ว

คงไม่ถามถึงเหตุอาเพศผ่าน
ด้วยเหตุการณ์พอเดาเข้าในหัว
เพราะเจ็บลึกตรึกตรึงถึงรู้ตัว
เถอะตาถั่วเท่านั้นฉันทำใจ(อิอิ อารมณ์ไหนกันแน่ )

[ฌลา]

..เหลือบมองดูรั้ว...บ้านข้าง-ข้าง...
มีคนแอบมองห่าง-ห่าง....อยู่เสมอ
แต่มันห่างไปไหม?...เมื่อไหร่จะมาใกล้...เล่าเออ
รู้ไหมทุกวันที่ยืนเหม่อ...ก็แค่อยากให้เธอ...พูดจา

...แอบมองฉัน...อยู่ทุกวัน...
ไม่เบื่อบ้างหรือไงกัน...ข้างบ้านจ๋า
เมื่อยนะรู้ไหม?...ที่มายืนให้เธอโลมไล้...ด้วยสายตา
แถมต้องรอให้เธอกล้า..ที่จะเริ่มพูดจา...ทักทาย...

...ยืนเกาะรั้ว...ไม่เบื่อเหรอ?....
ไม่อยากมาใกล้ใกล้บ้างหรือเธอ...ลองไหม?
แค่ขยับเข้ามา...ถามฉันบ้างก็ได้ว่า...เป็นอย่างไร
แค่เริ่มจากสวัสดีก็ได้ง่าย-ง่าย...แล้วขั้นตอนต่อไป...ค่อยว่ากัน^^

[กุลมาตา(singlemom99)]

คนเกาะรั้ว   อย่ามัวเกาะ   เลาะริมรั้ว
สำรวจตัว    สำรวจใจ    ยิ้มให้เขา
ไม่เป็นไร    รักได้    แค่ใจเรา
ไม่หวังครอบ-   ครองเข้า    ไม่เมามัว

เขาจะชอบ   เขาจะชัง   ก็ช่างเขา
ด้วยใจเรา    มั่นใจ   ไม่หมองมั่ว
เลือกที่เกิด    เลือกไม่ได้    ไยเกรงกลัว
แต่เลือกดี    เลือกชั่ว    ที่ตัวเรา

[ตะวันฉาย]

...ยืนประกบขอบรั้วด้วยตัวเศร้า
วิวาห์ยังมาเข้าเฝ้ามองเห็น
น้ำตาหลั่งฝั่งสองแก้มแต้มความเย็น
อย่างทุกข์เข็ญเป็นการยากหากจะมอง

...หวังจะส่งรอยยิ้มให้ปริ่มรั้ว
แต่ก็กลัวจะเผลอเจอเธอสอง
จึงหันหลบกลบน้ำที่พานอง
ผ่านวันครองที่หมองไหม้ให้ร้าวราญ

...มาอวยชัยให้ข้างรั้วอย่างมัวหม่น
อวยพรดลคนเคยรักพักประสาน
ขอให้รักที่วิวาห์พายาวนาน
สุขทุกข์กาล...ผ่านข้างรั้ว...อย่างตัวตรม...

[ทอฝัน]

...มองหน้าต่าง...ข้างรั้ว...กลัวคนเห็น
ด้วยว่าเป็น...วันชื่น...คืนสุขสม
ของคนเก่า...เราฝืน...เขาชื่นชม
คงภิรมย์...กันแล้ว...ไม่แคล้วคลา...
...............................//ทอฝัน

<object style="height: 344px; width: 425px"><param name="movie" value="

<a href="http://www.youtube.com/v/H5fjCZ9a5z4&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/H5fjCZ9a5z4&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

...ขอบพระคุณ ครู"ระนาด" ที่ช่วยแจ้งข้อผิดพลาดเพื่อแก้ไขค่ะ...

[ระนาดเอก]

๐ คนอาภัพกลับหลังตาหลั่งน้ำ
นัยน์แดงช้ำร่ำร้องสุดหมองไหม้
ฝันเริ่มจางรางเลือนเยือนทันใด
ซากสายใยผงาด..มัดทาสรัก

๐ คนบุญน้อยพลอยคลาดวาสนา
อุปมาฟ้าแกล้งแรงอกหัก
ก้าวทุกก้าวร้าวลึกศึกใหญ่นัก
เหมือนถูกควักใจแล้ว..นะแก้วตา..

ระนาดเอก

 

[ปรางทิพย์]

มองข้ามรั้วมัวหม่นจนฟ้าสาง
แสงเลือนรางหว่างฝันยากสรรหา
ให้มืดมิดพิษฝังประดังมา
วาสนาพาถอยอย่างน้อยใจ

จำก้มหน้าอาภัพแสนอับโชค
รักวิโยคโศกศัลย์สุดหวั่นไหว
น้ำตารินสิ้นเยื่อมิเหลือใย
ต่อนี้ไปไร้เงาที่เฝ้าคอย