ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

คิดถึงคนบ้านกลอนไทย

มิได้เข้าบ้านกลอนสะท้อนจิต
มิได้มาหามิ่งมิตรแสนคิดถึง
มิได้เว้าได้วอนนอนคำนึง
มิได้คลึงอักษรา..จะบ้าตาย

คิดถึง “มุนีน้อย”คอยชี้แนะ
คิดถึงแพะชื่อ “ดิน”ดวงจินต์พ่าย
คิดถึงหนาน “รพีฯ”คอยคลี่คลาย
คิดถึง “เนิน จำราย” ยามร่ายกลอน

คิดถึงคุณ “พันทอง” เฝ้ามองหา
คิดถึงหล้า “สะเลเต” มิผันผ่อน
คิดถึง “พี พูนสุข”ผูกอาทร
คิดถึงตอนเหว่ว้า “รัตนาวดี”

คิดถึง “แซม ประภาคาร” ห่างน่านฟ้า
คิดถึงป้า “แป้งน้ำ” เคยตามจี้ 
คิดถึงคุณ “ชลนา” ทุกนาที
คิดถึงกวี “ศรีเปรื่อง”ผู้เฟื่องฟู

คิดถึง “ขลุ่ยกรรแสง” เฝ้าแข่งแข
คิดถึงแต่  “saknun”ขอปันคู่
คิดถึงเจ้า “ณัชชา”น่าเชิดชู
คิดถึงครู “ยากูซ่า”หายหน้าไป

คิดถึง “silasiroong”ผู้มุ่งมั่น
คิดถึงทั่น “ปู่ริน” คนถิ่นใต้
คิดถึง “นพ” บินหลา ผู้มาไกล
คิดถึง “ไม่รู้ใจ”ที่จากจร

คิดถึงนัก คิดถึงหนา เจ้าข้าเอ๋ย
อยากชื่นเชยบทกวีวลีป้อน
ทุกวันเคยตามกดชอบบทกลอน
โปรดอย่างอน คนชรา คนหน้าเดิม

ไพร พนาวัลย์

 

คนที่ไม่มีชื่อ คิดถึงหลายก่าหมู่ 

[สุวรรณ]

<a href="http://www.youtube.com/v/GPClkRqGbnk&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/GPClkRqGbnk&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบพระคุณ youtube.com

หนูเอาเพลงมาฝากแทนความคิดถึงนะคะลุงปรางค์ "มีแต่คิดถึง"ค่ะ   

[panthong.kh]

อย่ามาคิด ถึงพัน มันไม่เหมาะ
อยากหัวเราะ ฟันหัก จักต้องเสริม
ปากกับใจ ไม่ตรง คงเหมือนเดิม
พูดให้เคลิ้ม ว่าคิดถึง ซึ่งไม่จริง

ไปเที่ยวท่อง กับใคร ไยหายหน้า
ยังจะมา หว่านพจน์ หยดย้อยยิ่ง
ระเริงรื่น ชื่นเชย เผยแอบบอิง
ปล่อยให้หญิง บ้านกลอน นอนละเมอ

ไม่อยากเชื่อ น้ำคำ กลัวช้ำจิต
ชัวชีวิต มิตรหมาง ต่างเพ้อเจ้อ
กลัวหนุ่มใหญ่ เมืองลิง ทิ้งให้เบลอ
หากไปเผลอ หลงเชื่อ เจ็บเนื้อใน
พันทอง
๑/๘/๕๗
  

[เนิน จำราย]

ห่างบ้างหายไม่ไกลยังใกล้อยู่ 
คงเป็นปู่เคียงตามองฟ้าใส
ตามพันทองน้องยาค่อยคลาไคล
ต่อกันไปกุบกับตำหรับกลอน

ตอบพี่ไพรใจดีถ้อยทีฝาก 
เราอย่าพรากชูด้วยช่วยกันสอน
เนินรับฟังเที่ยงแท้นั้นแน่นอน
กราบวิงวอนเพื่อนพ้องมาร้องรำ

เนิน จำราย

[ปู่ริน]

แสนชื่นใจ ลุง..ไพร ยังคิดถึง
ปู่..ซาบซึ้งบทกลอนตอนขำขำ
เคยหยอกล้อกดไล้เป็นประจำ
เพียงพลอดพร่ำรำพันยันเที่ยงคืน

มาบัดนี้มีปัญหามารุกเร้า
ทุกค่ำเช้าจำทุกข์ทนจนขัดขืน
น้องนางจากพรากไปไกลไม่กลับคืน
แทบเป็นลมล้มทั้งยืนตอนวัยชรา

ทรัพย์สมบัติมีมากมายหลายพันล้าน
น้องนงคราญยังหนีหายไม่มาหา
ปล่อยให้ปู่ต้องหม่นหมองนองน้ำตา
คงมิหวนคืนกลับมาอย่างแน่นอน

รักกันมาหกสิบปีไม่มีแผล
พอเริ่มแก่เกิดหย่าร้างลางสังหรณ์
น้องหนีห่างร้างไปไกลชุมพร
หวนคืนกลับมาบ้านกลอน..เลียแผลใจ.

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๒ ส.ค.๕๗

[D]

แพะชื่อ"ดิน"จินต์พังเมื่อครั้งก่อน
บัดนี้ย้อมฤดีรีเทิร์นใหม่
คนเยียวยาซ่อมเสริมเติมแรงใจ
คือเพื่อนในบ้านกลอนช่วยป้อนยา

จ้องจับจอเป็นประจำทุกค่ำเช้า
เคียงแนบเนาอักษรกลอนภาษา
ผ่อนบรรเทาเบาบางจางเหนื่อยล้า
สุขชีวาพาผ่านพ้นวานวัน

เห็น"ลุงไพร"หายไปนึกใจป่วน
เคยตามกวนสรวลเสเฮเสียงลั่น
หรือเจ็บป่วยออดอ้อนนอนปวดฟัน
หรือไข่ดันบวมปลั่งนั่งระบม

ไยมิเข้าบ้านกลอนเคยออนเห็น
พ่อเนื้อเย็นเร้นหน้าพาใจขม
มารู้แจ้งวันนี้ที่หายจม
ลุงเป็นลมป้าตบสลบไป

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

..............................
ไม่อยากเชื่อ น้ำคำ กลัวช้ำจิต
ชัวชีวิต มิตรหมาง ต่างเพ้อเจ้อ
กลัวหนุ่มใหญ่ เมืองลิง ทิ้งให้เบลอ
หากไปเผลอ หลงเชื่อ เจ็บเนื้อใน
พันทอง
๑/๘/๕๗
  

สุดหักใจไม่คิดถึงมิตรแท้
คงจะแย่โดนย่ำกระหน่ำให้
หนุ่มเมืองลิงมิกลิ้งกลอกหรอกทรามวัย
เพราะหัวใจดวงนี้มีเพียงเธอ


 

………………………………….

ตอบพี่ไพรใจดีถ้อยทีฝาก 
เราอย่าพรากชูด้วยช่วยกันสอน
เนินรับฟังเที่ยงแท้นั้นแน่นอน
กราบวิงวอนเพื่อนพ้องมาร้องรำ

เนิน จำราย

ขอเราอยู่เคียงใกล้ไม่หนีหาย
มาเวียนว่ายร่ายกลอนอักษรขำ
ยามเงียบเหงาเศร้าสร้อยมาลอยคำ
สู่สายน้ำแห่งรักถักสายใย

 

........................................

รักกันมาหกสิบปีไม่มีแผล
พอเริ่มแก่เกิดหย่าร้างลางสังหรณ์
น้องหนีห่างร้างไปไกลชุมพร
หวนคืนกลับมาบ้านกลอน..เลียแผลใจ.

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๒ ส.ค.๕๗

ปล่อยเขาไปเถิดปู่อย่าทู้ซี้
หญิงมากมายหลายหมื่นมีที่เคียงใกล้
สาวบ้านกลอนรอรักพักทรวงใน
หรือจะไปหาเมืองลพฯพบรักจริง

จะพาไปวังนารายณ์สบายนัก
มีที่พักในวังนั่งชมหญิง
หรือจะไปศาลพระกาฬไปดูลิง
อยู่นิ่งนิ่ง เดี๋ยวลิงมันกัดเอา

 

..................................

ไยมิเข้าบ้านกลอนเคยออนเห็น
พ่อเนื้อเย็นเร้นหน้าพาใจขม
มารู้แจ้งวันนี้ที่หายจม
ลุงเป็นลมป้าตบสลบไป

"ดิน"

ไปเอาข่าวมาจากไหนไผบอกเจ้า?
มีแต่ป้าโดนล่อเป้านอนเฝ้าไข้
ส่ำว่าเมียนี่หนาอย่าบอกใคร
โดนลุงใช้ถูบ้านจนจานบิน

ที่หายไปเพราะว่าโดนน้ำท่วม
ฝนตกอ่วมที่อุบลฯจนแทบดิ้น (เกี่ยวไรกันหว่า?)
เลยนั่งจ้องมองหาคนวารินฯ
ไม่ได้กินไม่ได้นอนไม่ได้ออน..จ้อย

ไพร พนาวัลย์

 

[สะเลเต]

กราบสวัสดีลุงเปาเท่าอายุลุง
หล้าหายหน้าเพราะยุ่งมุ่งหว่านไถ
ขอบคุณที่คิดถึงแกงซึ้งใจ
ก้มกราบไปสามสิบครั้ง..พอหรือยัง...

คำหล้า(สะเลเต)

[รพีกาญจน์]

คิดถึงหนาน “รพีฯ”คอยคลี่คลาย

โปรดอภัยให้หลานนะท่านนะ
มัวตุตะกะสวนจวนมาสาย
ขอโชว์ตัวทั่วไปยังไม่ตาย
ว่ายังหายใจอยู่สองรูดัง

เรียนคิดถึง"ลุงเปา"ทุกเช้าค่ำ
ลุงแนะนำดูแลแต่หนหลัง
เหลียวหาใครไม่มีที่จริงจัง
เคยพะวังโด่เด่เพียงเอ้กา

รับการุญ"คุณวิ"มิลืมท่าน
คุณบันดาลแรงเสริมเติมความกล้า
อยู่ยืนยงคงมี"รพีฯ"มา
สามปีกว่ารับใช้ไม่แง่งอน

โปรดเมตตาหลานรุ่มวัยหนุ่มน้อย
จะเชื่อถ้อยฟังคำทำตามสอน
เป็นผู้หมวดตรวจตราหน้าบ้านกลอน
เที่ยวหลอกหลอนสาวแซ่แม่ญิงเอย

 

รพีกาญจน์

[รัตนาวดี]

คิดถึงตอนเหว่ว้า “รัตนาวดี”

 

...รัตน์อมยิ้ม พิมพ์ตอบ ชอบวรรคซึ้ง
 อ่านคิดถึง จนปลื้ม ลืมวันที่
คิดถึงตอน เหว่ว้า “รัตนาวดี”
แหมวรรคนี้ ถูกใจ บวกให้เลย...

...ส่งจุ๊บฝาก มาแนบ แบบแทงกิ้ว
รอตามคิว มอบไว้ มิได้เฉย
เพราะคิดถึง อุ่นใจ ได้คุ้นเคย
จึงเปิดเผย ให้เห็น ว่าเช่นกัน...จ้า 

รัตนาวดี
 

ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตค่ะ

[ศรีเปรื่อง]

คิดถึงกวี “ศรีเปรื่อง”ผู้เฟื่องฟู

"กวี"...ผม ฤ ใกล้...ไกลหมื่นลี้
สำนวนที่...สำแดง...แสลงหู
จ้ำจี้...พจนา...มิน่าดู
ทั้งศัพท์ปู่-ศัพท์หลาน...วิ่งพล่านกลอน

อีกปรัชญา...คารม...คำคมนั่น
ก็ต่ำชั้น...ลวดลาย...อายครูสอน
แต่ "ลุงไพร"...หนุ่มใหญ่...ใจอาทร
ก็ฮำฮอนถึงอยู่...อู้ห์! เป็นปลื้ม

ศรีเปรื่อง
หนุ่มหน้ามนคนอีสาน
๔ ส.ค. ๒๕๕๗

ฮำฮอน    (ภาษาอีสาน) = คร่ำครวญคิดถึง

[ดอกกระเจียว]

ละเลงลายเสือกลอนตามอ่อนด้อย
อันต่ำต้อยทั้งกะใจมิใคร่ขรึม
อยู่นานมามิจืดจางรักร้างลืม
เศร้าหรือซึมแต่สุขสันต์ที่บ้านกลอน

ครั้งกระโน้นนานมากว่าห้าปี
มาฝากคำฉ่ำกวีบทอักษร
เสมือนลีกค์ระดับชั้นกานต์สุนทร
มาเป็นเด็กน้อย ผู้เร่ร่อน และเรื่อยมา

อันเรื่องกลอนเรานี้ก็แต่น้อย
หัดต่อถ้อยเรียนรู้สู่ภาษา
เคยหวังพบเพื่อนรักร่วมวิชา
จนได้มาพบกันที่แห่งนี้

แม้ไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ไม่น้อย
กำราบบ้านจนเรียบร้อยเป็นสุขขี
อยู่ต่อมาต่อมาอีกหลายปี
เพื่อนร่วมรุ่นก็หนีให้วุ่นใจ

เหมือนเราเรียนโรงเรียนปอขี้เป็ด
จะขืนอยู่ไม่รอดเล็ดน่าสงสัย
เหมือนกับเราเรียนซ้ำชั้นละอายใจ
จึงร่ำลาเร่ร่อนไปทั่วแผ่นดิน

แต่ครั้งหนึ่งหรือครั้งนี้หรือกี่ครั้ง
ใจก็ยังคิดครวญหวนถวิล
ถึงบ้านกลอน"ดอกกระเจียว"ได้โบยบิน
เพราะบ้านนี้เสมือนถิ่นกำเนิดนา


เจียวน้อยขอคาราวะทุกท่านด้วยความคิดถึงอีกหน ครับผม

[saknun]

คิดถึงแต่"saknun"ขอปันคู่
ว่ายังไงครับปู่สู้ไหมหนา
เห็นสาวมาอ้อนว่อนออกวาจา
แล้วจะมาให้ผมเฉยทำไม

ความคิดถึงแปลได้ในเรื่องนั้น
แต่สำคัญที่คนทนรับไหว
หากบอกว่าทุกสิ่งวิ่งจากใจ
ครั้งต่อไปต้องรับจับให้ทัน

ขอขอบคุณปู่ไพรใจเหนี่ยวแน่น
เป็นตัวแทนทุกคนยลสีสัน
ให้บ้านใหญคึกคักทักทายกัน
ผูกสัมพันธ์เช่นเคยที่เอ่ยมา

มีบางท่านที่หายเช่นนาย(saknun)
แต่บางวันก็หลบไม่พบหน้า
เพราะไปอ้อนสาวอื่นฝืนอุรา
เลยอ่อนล้าหมดแรงไม่แบ่งใคร

มาวันนี้ดีกรี่มีน้อยมาก
เลยขอฝากพี่น้องมองได้ไหม
อย่าเมินเฉยละเลยsaknunไป
เพราะหัวใจของผมมันซมซาน

saknun