ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมฆา...]

๐ มุ้งสายบัว ๐


๐ นอนนิ่งนิ่งพิงฝาตาละห้อย
ฤทัยลอยล่องลับไล่จับฝัน
บนเส้นทางสายทอดเล็ดลอดวัน
ที่ส่งฉันสู่ทางอย่างเสรี

๐ มีความสุขสำราญวิมานเมฆ
ปลีกวิเวกเพียงตนหนทางหนี
จากจองจำในจิตสิทธิ์ที่มี
คือหลบลี้เพียงสุบินจินตนา

๐ ท่องฝันงามครามฟ้านภากว้าง
กินอยู่อย่างใจคิดจิตตัณหา
เที่ยวชมองค์พุทธะปฎิมา
ไหว้สักการ์สาธุสุโขทรวง

๐ ประกอบกรรมทำคุณบุญกุศล
เลิกจี้ปล้นฉลฉ้อห้อบังหลวง
สัมมาชีพชุบชิดกิจทั้งปวง
เพื่อบวงสรวงความดีเป็นที่พิง

๐ ตั้งดำรงค์คงค่าวาจาชอบ
สติรอบขอบด้านประธานสิง
หาความรู้ศึกษาปัญญาจริง
ไม่เที่ยวยิงใครเล่นให้เป็นกรรม

๐ จะได้นอนอยู่บ้านสำราญสุข
มิต้องทุกข์คุกขังระฆังย่ำ
อิสรภาพสาปส่งบรรจงทำ
ให้ประจำนอนค่าย.....มุ้งสายบัว...เยี่ยงนี้ฯ









***เมฆา...***

[ตะวันฉาย]

...สิ้นสุรีย์แสงส่องฟ้าอำลาโบก
ห่มใจโศกนอนซมให้ตรมเงา
หยาดน้ำตาหล่นเสริมเติมใจเรา
เทียวแผดเผาหทัยอยู่มิรู้ลืม

...ภาพสะท้อนผ่อนทางวางไห้หวน
ฉุดใจทวนกลับหลังเมื่อครั้งปลื้ม
เก็บเวลากาลก่อนให้ทอนยืม
เฝ้ากินดื่มความเจ็บที่เก็บงำ

...จึงติดกรงมุ้งสายบัวทัวร์อยู่
ยังติดชูเป็นทางวางขนำ
อยากออกกรง แต่หลงรัก เทียวพักนำ
ร้อยพันคำ เจ้ามิลืม ยืมออกใจ

...หวังขออยู่ อย่างคนอื่น ยืนด้วยสุข
ปลดทิ้งทุกข์ลงวาง...จางได้ไหม
เก็บบทเรียนแสนเจ็บที่เหน็บใน
น้ำตาใสไหลลงล้าง...ข้างมุ้งสายบัว...

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ถะๆๆโถ..คุณนักเรียน~


เดชกำดัดกลัดเดือดพลีเลือดได้
อยากยิ่งใหญ่ยืนย่ำต้องย้ำเหยียบ
ล้างอริโรงเรียนให้เตียนเรียบ
ถ้าใครเทียบเปรียบท่า..คือท้าทาย

เสี้ยมสอนส่งจงสู้กู้ศักดิ์ศรี
เพื่อน้องพี่พิงพึ่งจงผึ่งผาย
ต้องพลีตนชนตัวมิกลัวตาย
แล้วจงร้ายลายเลื่อมเพื่อเชื่อมรอย

จงฮึกเหิมเติมห้าวกร้าวห้ำหั่น
ถึงสะทกอกกระทั้นอย่าสั่นถอย
เย็นนี้ย้ายกายขยับทัพทะยอย
เตรียมเตะต่อยสีต่างเพื่อกร่างตัว

มอบมีดไม้ใส่มือจงถือมั่น
ให้ระห่ำห้ำหั่นเข้าบั่นหัว
แหลกเป็นแหลกแลกเลือดเดือดระรัว
ช่างดีชั่วหัวชี้ต้องรี่ชน

สับมีดส่งลงใส่ด้วยใจสั่น
รัวปืนลั่นเรี่ยราดด้วยหวาดล้น
จบศึกจอดกอดเจ่าเข้าตาจน
พร้อมด้วยผลความผิดพิษลำพอง

เหลือเพียงเลือดโลมร่างอย่างสิ้นไร้
เขาลูกใครญาติใครไม่เกี่ยวข้อง
นายกระหน่ำสนุกสุขคะนอง
แต่ใครต้องล้มตายวายโศกตรม

Ooo..เห็นสำคัญผิดค่าว่าความแค้น
ยกดินแดนที่ตั้งมาสั่งสม
ว่าใครเหยียบใครหมิ่นต้องสิ้นจม
ว่าสีผมสีเขามิเท่ากัน

O

งั้นนอนมุ้งสายบัวชั่วชีวิต   

(เอ้อ..นักเรียนเขาไปบ้านเมตตานี่หว่า ลืม! ไม่ทันและ) 

    หาทางจบไม่ได้ เอาแบบนี้แหละ แต่งไปแต่งมา.. งงซะงั้น เฮ้อ

บอม ซอง ดุ๊ก

[เมฆา...]

๐ ทรชน ๐


๐ ทรชนคนชังมิหวังชิด
อำมหิตตราหน้าหมายกาหัว
มีรางวัลนำจับประดับตัว
จำหมองมัวมืดมนอนธการ

๐ กว่าจะรู้ระลึกสำนึกโทษ
ก็ไกลโยชน์เกินย้อนก่อนคำศาล
พิพากษาตราวัตรดัดสันดาน
ทรมานอักโขกะโซ่ตรวน

๐ คนข้างในอยากออก..ข้างนอกเล่า
อย่าพึงเข้า..จงตรึกรำลึกหวน
ถ้าสบายกายจิตเมื่อติดตรวน
คนในคงมิครวญกำสรวลมา

๐ เสรีภาพคราบหวังยังฝังจิต
ทรชนคนผิดนิมิตหา
ทุกวันคืนลอยล่องสองนัยน์ตา
ไขว่และคว้า..เสรี..ที่เคยเป็น ฯ






“ขอขอบพระคุณพี่ตะวันและ พณฯท่าน บอม บดินทร์ดุ๊ก ที่ร่วมบรรยายภาพ..เป็นอย่างยิ่ง
เหตุที่เขียนกลอนแนวนี้ก็เพราะว่าผมได้อ่านและรับรู้ความรู้สึกของผู้ถูกจองจำรายหนึ่ง
ที่เขาได้ระบายความรู้สึกที่เขาได้อยู่ในสถานที่อันทรงเกียรติแห่งนั้นมานานปี ซึ่งสุดแสนจะทรมาน
ทั้งทางกายและจิตใจ จึงอยากนำสิ่งที่ น.ช. ท่านนี้รู้สึกสะท้อนออกมาเป็นกลอนเท่าที่ผมจะบรรยายได้
และก็ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ร่วมรับชมและรับฟัง กระทู้นี้”

ด้วยความเคารพอย่างสูง
เมฆา....

๐ ปล.คำว่าตรวน เป็นสัมผัสซ้ำนะครับ ๐

[รพีกาญจน์]

เกาะลูกกรง ส่งตา ส่ายหาพ่อ
มีคนออ ยุบยับ เสียงสับสน
อาญาสิทธิ์ ปิดขาด ญาติหนึ่งคน
เยี่ยมหนึ่งหน ก่อนหยุด สุดสัปดาห์

ร่างของพ่อ งองุ้ม อุ้มลูกเหล็ก
เดินโผลกเผลก ซ้ายยัน ลากดันขวา
พลั้งสะดุด ฉุดโซ่ โซเซมา
มือแข้งขา รอยช้ำ เต็มลำตัว

น้ำตาคลอ พ่อจ๋า สบายไหม
กินข้าวได้ สามมื้อ หรือพอกลั้ว
นอนได้หลับ พับตา หรือพร่ามัว
ยามปวดหัว มีไข้ ใครหยูกยา

พ่อเพียรตอบ ขอบใจ ไอ้หม่าเอ๋ย
อย่าคิดเลย แบบนี้ ไม่ดีจ้า
พ่อเยี่ยมยอด ปลอดภัย ไร้โรคา
จงตั้งหน้า เรียนร่ำ ดังคำเตือน

ถ้าบอกตาม ความจริง จะยิ่งยุ่ง
ว่าหลังคา คือมุ้ง ยุงคือเพื่อน
พื้นซีเมนต์ เย็นชื้น คือพื้นเรือน
มีมดไต่ ไรเยือน คือเพื่อนตรอม

มุ้งหยากไย่ ใยบัว คลุมหัวนั้น
รางวัล อันยิ่งใหญ่ ไล่ถนอม
เบ็ดเสร็จ เผด็จชัย ใครจะยอม
จำพ่ายผอม เสียงาน นานสามเดือน

ความทรงจำมิรู้ลืม
รพีกาญจน์ 59