เงียบเอ๋ย เงียบเหงา
มีแต่เรา บนความว่าง ห่างวิถี
ทิ้งเรือนร่าง อย่างอิดโหย โรยชีวี
ความคิดที่ อัตคัต คอยกัดกิน
เป็นความว่าง อย่างสุขแท้ อยู่แค่ไหน?
เปิดกลไก วิกลจิต นิจสิน
เวิ้งสติ ดำริไว้ ใครใคร่ยิน?
ยากถวิล จำแนกถ้อย ร้อยเป็นความ
คนหมื่นโกฏิ โคตรคน ที่บนโลก
บริโภค แต่ความนัย ไร้คำถาม
จะสื่อสาร การรู้แจ้ง แห่งรูปนาม
ระดับกาม กลับขวางขัด ปัดความจริง
เหมือนคนขลาด ประหลาดคน วิกลจริต
พูดคำผิด คนทั้งหลาย ทั้งชายหญิง
ตอบรากเหง้า ทุกคำถาม ความเป็นจริง
แต่เป็นสิ่ง "น่าทุเรศ" ใน "เพศ" "คน"
เหมือนสีซอ สามสาย ให้ควายถึก
จิตสำนึก กิเลสแต่ง ทุกแห่งหน
จึงต้องหยุด สุดแต่บท จะอดทน
เพียงบางคน "สื่อสารตรง" คงจะดี...
เงียบเอ๋ย เงียบจัง ยังโงเขลา
มีแต่เรา อ่านกลอน อักษรศรี
ทิ้งเรือนร่าง อ้างพจน์ บทกวี
ความคิดที่ ร้อยฝาก จากดวงจินต์
เป็นความว่าง ทางปัญญา จะหาไหน
เปิดกลไก ตำรา มาหมดสิ้น
เวิ้งสติ กำปั้น นั้นทุบดิน
ยากถวิล เข้าใจ ในบทความ
คนหมื่นโกฏิ ทุกข์ใจ ไม่สร่างโศก
บริโภค ลำบาก อยากทวงถาม
จะสื่อสาร เขาใจ ในนิยาม
ระดับกาม ตามล่า หาความจริง
เหมือนคนขลาด พลาดพลั้ง ไม่ยั้งคิด
พูดคำผิด ปิดไว้ ในทุกสิ่ง
ตอบรากเหง้า เฝ้าตาม ถามความจริง
พูดพาดพิง ติงใคร คนไหนกัน
เหมือนสีซอ ความหมาย ฉันควายถึก
จิตสำนึก ลึกซึ้ง จึงเหหัน
จึงต้องหยุด สะดุดบท พจน์จำนรรจ์
ช่วยบอกฉัน ให้กระจ่าง สว่างใจ
ชลนา ทิชากร
<a href="http://www.youtube.com/v/7MluRifO1uk&rel=0&fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/7MluRifO1uk&rel=0&fs=1</a>
มีแต่เรา อ่านกลอน อักษรศรี
ทิ้งเรือนร่าง อ้างพจน์ บทกวี
ความคิดที่ ร้อยฝาก จากดวงจินต์
เป็นความว่าง ทางปัญญา จะหาไหน
เปิดกลไก ตำรา มาหมดสิ้น
เวิ้งสติ กำปั้น นั้นทุบดิน
ยากถวิล เข้าใจ ในบทความ
คนหมื่นโกฏิ ทุกข์ใจ ไม่สร่างโศก
บริโภค ลำบาก อยากทวงถาม
จะสื่อสาร เขาใจ ในนิยาม
ระดับกาม ตามล่า หาความจริง
เหมือนคนขลาด พลาดพลั้ง ไม่ยั้งคิด
พูดคำผิด ปิดไว้ ในทุกสิ่ง
ตอบรากเหง้า เฝ้าตาม ถามความจริง
พูดพาดพิง ติงใคร คนไหนกัน
เหมือนสีซอ ความหมาย ฉันควายถึก
จิตสำนึก ลึกซึ้ง จึงเหหัน
จึงต้องหยุด สะดุดบท พจน์จำนรรจ์
ช่วยบอกฉัน ให้กระจ่าง สว่างใจ
ชลนา ทิชากร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
