โล้ชิงช้า ท้าลม ข่มความเหงา
หยอกล้อเงา เสแสร้ง แกล้งสดใส
หากนํ้าตา รินร่วง ล้นทรวงใน
เกินกว่าใจ ของคน ทนทัดทาน
เคยโอบกอด สอดแขน แขวนเปลรัก
นอนหนุนตัก พักพิง อิงประสาน
ทุกถ้อยคํา จํามั่น นิรันด์กาล
จากวันวาน ผ่านเดือน เคลื่อนเป็นปี
ย่างฤดู เหมันต์ ผันคืนกลับ
ยังรอรับ คนไกล ใช่หลีกหนี
โปรดอย่าทอด ทิ้งกัน เลยคนดี
ใจดวงนี้ เจียนจร อ่อนแรงลง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
