เคยอิงแอบวันหนาวก็ร้าวเหลือ
สองแขนเมื่อเอื้อมสอดกอดข้างไหล่
ใครกันเคลื่อนกายย้ายหลบหายไป
ใครหนอยังร้องไห้เมื่อไกลเธอ
ยอมรับความเป็นจริงทิ้งสิ่งฝัน
เก็บคืนวันสุดลืมปลื้มเสมอ
หักใจลาทั้ง-ทั้งยังละเมอ
มิขอเจอแม้ฝันให้บรรเทา
ขอบคุณนะ...ที่เธอเผลอเดินเฉียด
ที่เคยเจียดหัวใจให้ยามเหงา
ฉันมีช่วงเวลาคำว่าเรา
ช่วยแบ่งเบารสชาติหยาดน้ำตา
สวัสดีค่ะคุณมังตรา
อุ๊ย โดนพิกุลปาด แต่งเร็วมากก สุดยอดค่ะ
เป็นใบบุญหนุนเกื้อก่อเยื่อฝาก
ทวีมากเคยครั้งภวังค์หา
หยอกแหย่เย้าเคล้าชิดสนิทอุรา
คู่ควรค่าแหนหวงแนบดวงใจ
สิ่งสถิตย์ติดตาภาพปรากฎ
ช่างงามงดสุดร่ำหาคำให้
โศกทุกข์ซ้ำกรรมพรากแล้วจากไกล
ดีกว่าใกล้ใจร้างเหินห่างกัน
มอบสัตย์ยิ่งจริงในจากใจพี่
ทุกวจีกล่าวแท้มิแปรผัน
คิดก่อนนะ"การกระทำ"น่ะสำคัญ
อารมณ์นั่นแพ้ชนะ...แค่อภัย
ยินดีที่ได้รู้จัก"กัลมลี" นะครับ ขอบคุณที่ทักทายกันครับ
มังตรา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
