โลกสงบจบลง....ตรงแพ้พ่าย
โลกกลับร้ายกลายเป็นร้ายกว่า...ล้าเกินหนี
อากาศร้าวปะทะอากาศหนาว...ร้าวกว่าทุกๆปี
กระดูกพรุนลุ้นนาที...ที่บรรเทาและเบาบาง
แค่เคยมีแค่เคยรัก...ตระหนักรู้
คราวหดหู่ชู้ทางใจ...ให้บาดหมาง
ทั้งทางกายร้ายกว่านัก...รักสุดทาง
คงต้องวางคงต้องร้าง...ทางรักเรา
เพราะอากาศที่เปลี่ยนไม่แนบเนียนเท่าใจคน
เพราะความปี้ป่นบนเส้นทางที่เศร้าเหงา
แค่เคยรักแถมปักใจให้มอมเมา
และวันนี้เหลือเพียงแค่ตัวของเรา...ที่สัมผัสความเหน็บหนาวเพียงผู้เดียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
