อยู่ในจุดที่หมดความหมายมานาน
อยู่ลึกสุดของใต้บาดาล . .. แห่งความร้าวไหว
อยู่กับมันจนชินชา ~ ทำหน้าที่แค่หายใจ
อย่าดึงฉันเข้าไปอยู่ในแสงไฟ . ..
สายตาของคนรอบข้างอาจเผาไหม้ . .. จนฉันกลายเป็นจุณ
ไม่ต้องการความสงสาร
ขออยู่ในหุบเหวแห่งความทรมาน . .. ค่าไร้กว่าเศษฝุ่น
พอใจกับความลำพัง . . . ไม่ต้องการความเกื้อการุญ
วันที่ชีวิตนี้หมดแรงบุญ . ..
ขอล่องลอยไปดั่งปุยนุ่น .. . ไม่สะเทือนถึงน้ำอุ่น-อุ่น จากตาใคร~*
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
