ถึงคนที่มีอารมณ์อันอ่อนไหว
หากเห็นใบไม้เหลืองลาอย่าขื่นขม
ใบไม้ทำหน้าที่ ~ ที่น่าชม
ก่อนจะถมทับสิ้นให้ดินดี
อย่ารอเสียงฝีเท้าใครก้าวหา
ใช้สองขาเดินไปในวิถี
"รัก" จงกล้ากล่าวคำนำวจี
ร้อยวลีรักประกาศก่อนคลาดกัน
เพราะที่ใดมีรัก...ย่อมมีรัก
และเป็นที่พิงพักสลักฝัน
ครั้งเดียวที่มีจิตคิดแบ่งปัน
ความผูกพัน...ก็ติดปีก...ไปอีกนาน

สวัสดีค่ะคุณPIKuL กลอนไพเราะค่ะ





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า