ริมระเบียงเสียงโมบายส่ายพัดไหว
หวนนึกถึงคนไกลใจปั่นป่วน
อ ย า ก ลื ม แต่กลับจำย้ำทบทวน
ภาพจำตามก่อกวน ยากลืมเลือน
เปิดฟังเสียงเมโลดี้ที่ชื่นชอบ
ซ้ำหลายรอบบ่อยครั้งหวังเป็นเพื่อน
ไอหนาวเย็นสุดท้ายของปลายเดือน
ต้อนรับการมาเยือน กุมภาพันธ์
จังหวะดนตรีที่ฟังยังส่งเสียง
ริมระเบียงโมบายส่ายพลิ้วสั่น
แสงนีออนอาบเคล้าเงาพระจันทร์
คนในห้องหนึ่งนั้นนั่งรำพึง
คิดทบทวน…ซ้ำซ้ำ หากทำได้
แค่….อยากลบลืมใคร สักคนหนึ่ง
ใจคัดค้านปฏิเสธ เหตุใดจึง-
“เผลอคิดถึง” ทุกที ที่อยากลืม
กรีนซี






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า