เธออาจคิดว่าฉันนั้นใกล้บ้า
เหมือนเป็นหมาแสนเศร้าหัวเน่าหนอง
มิใช่เหยี่ยวเฉี่ยวผินบินลำพอง
ใครจะมองตาแลแม้หางตา
ฉันก็คงเป็นฉันอย่างวันก่อน
คือนักกลอนเกลียวกลืนคลื่นภาษา
ไร้ความหมายในถ้อยร้อยวาจา
แม้ใครมาอ่านด้วยวอนช่วยชม
กำลังใจไร้รอบเป็นขอบเขต
คือสาเหตุแรงรักผลักส่งสม
ให้คนเขียนเวียนว่ายวุ่นคายคม
ปล่อยคารมเรื่อยไปในบ่อกลอน.
รู้สึกเหมือน องค์กลอนจะมาประทับอยู่ในร่าง
บูรพาทรนง
เหมือนเป็นหมาแสนเศร้าหัวเน่าหนอง
มิใช่เหยี่ยวเฉี่ยวผินบินลำพอง
ใครจะมองตาแลแม้หางตา
ฉันก็คงเป็นฉันอย่างวันก่อน
คือนักกลอนเกลียวกลืนคลื่นภาษา
ไร้ความหมายในถ้อยร้อยวาจา
แม้ใครมาอ่านด้วยวอนช่วยชม
กำลังใจไร้รอบเป็นขอบเขต
คือสาเหตุแรงรักผลักส่งสม
ให้คนเขียนเวียนว่ายวุ่นคายคม
ปล่อยคารมเรื่อยไปในบ่อกลอน.
รู้สึกเหมือน องค์กลอนจะมาประทับอยู่ในร่าง
บูรพาทรนง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
