เธออาจคิดว่าฉันนั้นใกล้บ้า
เหมือนเป็นหมาแสนเศร้าหัวเน่าหนอง
มิใช่เหยี่ยวเฉี่ยวผินบินลำพอง
ใครจะมองตาแลแม้หางตา

ฉันก็คงเป็นฉันอย่างวันก่อน
คือนักกลอนเกลียวกลืนคลื่นภาษา
ไร้ความหมายในถ้อยร้อยวาจา
แม้ใครมาอ่านด้วยวอนช่วยชม

กำลังใจไร้รอบเป็นขอบเขต
คือสาเหตุแรงรักผลักส่งสม
ให้คนเขียนเวียนว่ายวุ่นคายคม
ปล่อยคารมเรื่อยไปในบ่อกลอน.

รู้สึกเหมือน องค์กลอนจะมาประทับอยู่ในร่าง

                        บูรพาทรนง