ใต้เงาจันทร์ เหม่อมอง ท้องฟ้ากว้าง
ขาดเธอยืน เคียงข้าง เหมือนวันเก่า
จรดดินสอ ปลายแหลม แท่งสีเทา
ลำนำกลอน วันเหงา ใต้เงาจันทร์
ในสมอง สับสน เวียนวนวก
สัมผัสตก ความคิด ถูกปิดกั้น
ความคิดถึง บังใจ สมองตืบตัน
เพียงหนึ่งวรรค เท่านั้น ยากจริงเอย
ใต้เงาจันทร์ วันเหงา สุดเหว่ว้า
วางดินสอ ดีกว่า อนิจจาเอ๋ย
ขาดคำคม เขียนกลอน อักษรเชย
นึกถึงคุณ เช่นเคย ผู้ห่างไกล
เก็บดินสอ สีเทา เข้าลิ้นชัก
อีกนานนัก หยิบจับ ขึ้นมาใหม่
อารมณ์กลอน ขาดวิ่น โบกบินไป
พร้อมหัวใจ หมองเศร้า เคล้าแสงจันทร์
ช.วิกิจกุล





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า