๙.มีวินัย
"ช่างดาบทำฝักดาบไว้กันอันตราย, ช่างทำระเบิดก็ทำสลักนิรภัยไว้เช่นกัน ดังนั้น เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนพุทธศาสนิกชนให้เป็นคนฉลาดรู้ฉลาดทำแล้วจึงทรงสำทับด้วยว่า "ต้องมีวินัย"
(พระมหาสมชาย ฐานวุฑโฒ, จากหนังสือมงคลชีวิตฉบับก้าวหน้า, ๒๕๔๗)
(วินัยทางโลก)
๐ระบอบระเบียบตั้ง ระเบียนบูรณ์
เสกส่งเจตจำรูญ รุจหล้า
ศาสตร์ศิลป์ซึ่งเพิ่มพูน เพียรพรั่ง เผดิมนา
จึงจักยังระย้า อย่างคล้องหางเสือ
๐วิชาเฝือเฝื่อนเฟ้อ เฟือนแฝง
ประพฤติประทุษแทง ทั่วถ้อง
ดีด้อยเด่นสำแดง ดังอยาก
ดุจล่องเรือคว้างท้อง- สมุทรแม้นพายฉมัง
(วินัยทางธรรม)
-อนาคาริยวินัย-
(วินัยสำหรับผู้ออกบวช)
๐(๑)สังวรปาฏิโมกข์ถ้วน ศีลศรี
(๒)ตั้งสติตรองอินทรีย์ สวัสดิ์ไซร้
(๓)เพียรผดุงวัฒน์ชีวี วิสุทธิ์
(๔)บริโภคภัณฑ์เครื่องใช้ อย่าคล้อยจินต์หลง
-อาคาริยวินัย-
(วินัยสำหรับผู้ครองเรือน)
๐ดำรงศักดิ์มนุษย์พร้อม- เพรียงพรรณ
เบญจศีลคือศรันย์ รูปแล้
คนพาลพร่องศีลบรร- ยงอาตม์
ฤๅต่างดิรัจชาติแม้ พักตร์แพร้วผิว์ผกาฯ
เชิงอรรถ(พอสังเขป)
รุจ(ว.)=รุ่งเรือง
ถ้อง(น.)=ทาง
ศรันย์(ว.)=ซึ่งเป็นที่พึ่ง
บรรยง(ก.)=ทำให้งาม
อาตม์(น.)=ตน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
