ที่ นี่
ไ ม่ มี บ ท ก วี ที่ เ ธ อ อ ย า ก อ่ า น
มี แ ต่ คำ ด้ า น ด้ า น
ใจความร้าวรานของหญิงคนนึง
ที่ นี่
ไ ม่ มี ว ร ร ค ท อ ง ซ า บ ซึ้ ง
มีแต่ถ้อยคำรำพึง
ถึงรักที่พึ่งผ่านพ้นไป
ปรารถนาปลดปล่อยตัวเองจากความทรงจำ
กลับสร้างกรงขังชะตากรรมขึ้นใหม่
เธอบอกว่ารอยยิ้มของฉันเย็นเยือกประดุจหิมะแห่งเทือกเขาหิมาลัย
จึงกักขังฉันไว้ ก ล า ง ด ว ง ใ จ แ ห่ ง รั ต ติ ก า ล
ค่ำหนึ่งในฤดูใบไม้ผลัดใบ
ฉันเผาเศษซากหัวใจพร้อมกับใบไม้เหลืองแห้งจนกลายเป็นเถ้าถ่าน
โปรยไประหว่างอดีต ปัจจุบัน และอนาคตกาล
เสียงเพรียกแห่งรักล่วงเลยผ่าน มือแห่งความรวดร้าวดึงฉันดิ่งจมสายธารแห่งน้ำตา
ที่ นี่
ไ ม่ มี บ ท ก วี แ ห่ ง ศ รั ท ธ า
บันทึกความเดียวดายไปอีกหน้า
ไร้แววตาแห่งรุ่งอรุณ
ไ ด้ โ ป ร ด พ า ฉั น ก ลั บ ไ ป
เป็นอาภรณ์ประดับหัวใจที่เคยคุ้น
'ความรักเสมือนโลกเช้าแรกแห่งฤดูฝน' นำพาสรรพชีวิตสู่สมดุลย์
ท ว่ า ดวงใจซึ่งมอดไหม้เป็นเถ้าฝุ่น...จะกลับคืนสู่ความสมดุลย์ได้ไหมนะ?
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
