แก้วร่วงดุจมรณา ปกพสุธา
ประหนึ่งชีวาดับสูญ
เนิ่นนานยิ่งตรมเพิ่มพูน น้องนี้อาดูร
ฤาพี่ลืมแล้วหน่ายหนี
ลุ่มหลงดอกไม้ราตรี ลุ่มหลงวจี
ปล่อยดวงฤทัยใฝ่หา
จึงปล่อยน้องช้ำโรยรา อ่อนเปลี้ยด้อยค่า
จนถึงเหมันต์สิ้นใจ...
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
21 ธันวาคม 2025, 07:28:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: กลิ่นแก้ว (อ่าน 4373 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email:





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า