เธอคือคน ที่ดี ตอนปีแรก
เธอมาแทรก หว่างทรวง ทุกช่วงหนา
เธอคือคน ปลอบขวัญ วันผ่านมา
เธอคือคน ล้ำค่า เวลานั้น
แต่วันนี้ ที่ใช่ กลับไม่เห็น
เธอหลบเร้น หนีหาย ร้ายโศกศัลย์
ปล่อยฉันตรม ดวงแด ไม่แคร์กัน
น้ำตาพลัน ไหลอาบ ทาบแก้มนวล
อยากให้เธอ คนเดิม มาเติมต่อ
เฝ้าพะนอ เอาใจ ในทุกส่วน
คอยถามทุกข์ สุขสม ภิรมย์ครวญ
หยอกเย้ายวน ป่วนล้อ ต่อกระซิก
แต่คงไม่ มีแล้ว แววมันออก
ตะโกนบอก อย่างไร เหมือนไล่จิก
เธอเฉยฉา ว่าฉัน นั้นระริก
แสบกว่าพริก ขี้หนู อยู่คงตาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
