มาปลอบใจ ทหารไทย รับใช้ชาติ
ต้องนิราศ แรมร้าง ห่างบ้านก่อน
สู้อดทน หม่นเหงา เฝ้าแรมรอน
ต้องกินนอน กลางป่า พนาลี
ทิ้งหัวใจ ไกลตา นิจจาเอ๋ย
มินึกเลย คนรัก มาผลักหนี
ฝากปลาย่าง ใกล้แมว แววมันมี
ขอคนดี อย่าหมอง น้องเข้าใจ
จะเป็นยา รักษา หากว่าเจ็บ
ขอกักเก็บ ดูแล แม้ป่วยไข้
หากดวงมาน พี่นี้ มิมีใคร
ดีพอไหม น้องนี้ พี่ตอบมา
ต้องนิราศ แรมร้าง ห่างบ้านก่อน
สู้อดทน หม่นเหงา เฝ้าแรมรอน
ต้องกินนอน กลางป่า พนาลี
ทิ้งหัวใจ ไกลตา นิจจาเอ๋ย
มินึกเลย คนรัก มาผลักหนี
ฝากปลาย่าง ใกล้แมว แววมันมี
ขอคนดี อย่าหมอง น้องเข้าใจ
จะเป็นยา รักษา หากว่าเจ็บ
ขอกักเก็บ ดูแล แม้ป่วยไข้
หากดวงมาน พี่นี้ มิมีใคร
ดีพอไหม น้องนี้ พี่ตอบมา
"ดิน"
[/quote]
ขาดยศถาบรรดาศักดิ์รักจึงแพ้
ปู่..ท้อแท้ซมซานกลับบ้านหนา
รักพ่ายแพ้..กิ๊กคนใหม่..เพราะไกลตา
นอนกลางดินกินกลางป่าแสนทรมาน
มีน้องดิน..ยินดีให้โอกาส
ยอมดูแลคนรักชาติอย่างอาจหาญ
ขอขอบใจในไมตรีมิรำคาญ
พร้อมประสานความสัมพันธ์ฝันเป็นจริง
ความเจ็บปวดรวดร้าวแสนหนาวเหน็บ
เหมือนถูกตอกบนเล็บเจ็บช้ำยิ่ง
ความทุกข์ทนจนใจไม่ไหวติง
ยอมหยุดนิ่งเหม่อมองฟ้าชะตาของตน
ขืนวู่วามความทุกข์ยากคงก่อเกิด
ลืมเสียเถิดความโศกเศร้าเข้าอีกหน
ปลดประจำการทหารกลับใต้ไม่ดิ้นรน
ขอรักคน..ที่จริงใจ..ไว้ดูแล.
ริน ดอนบูรพา
๑๙ ต.ค. ๕๕
ปู่..ท้อแท้ซมซานกลับบ้านหนา
รักพ่ายแพ้..กิ๊กคนใหม่..เพราะไกลตา
นอนกลางดินกินกลางป่าแสนทรมาน
มีน้องดิน..ยินดีให้โอกาส
ยอมดูแลคนรักชาติอย่างอาจหาญ
ขอขอบใจในไมตรีมิรำคาญ
พร้อมประสานความสัมพันธ์ฝันเป็นจริง
ความเจ็บปวดรวดร้าวแสนหนาวเหน็บ
เหมือนถูกตอกบนเล็บเจ็บช้ำยิ่ง
ความทุกข์ทนจนใจไม่ไหวติง
ยอมหยุดนิ่งเหม่อมองฟ้าชะตาของตน
ขืนวู่วามความทุกข์ยากคงก่อเกิด
ลืมเสียเถิดความโศกเศร้าเข้าอีกหน
ปลดประจำการทหารกลับใต้ไม่ดิ้นรน
ขอรักคน..ที่จริงใจ..ไว้ดูแล.
ริน ดอนบูรพา
๑๙ ต.ค. ๕๕