ความรักเอยใหนเลยจะผิวเผิน
เพียงดำเนินด้วยใจใฝ่ปราถนา
แล้วก็หยุดตรงนี้ที่ขวัญตา
ดูเหมือนว่า...หัวใจมันเรียกร้อง
หรืออาจเป็นนิยามของความรัก
ได้รู้จักแล้วใจไม่เศร้าหมอง
ได้ไออุ่นแห่งชีวีที่ใฝ่ปอง
หยิ่งผยอง...ลำพองใจเพราะได้รัก
หากแต่เพราะความต่างหว่างเราสอง
เราจึงต้องร้างลาน่าเศร้านัก
หากความจริงไม่ได้เป็นเช่นประจักษ์
เพราะว่ารักนั้นงดงามทุกยามเสมอ

........แบบว่า..กลอนแต่งได้เยี่ยมมากเลยครับ...จนอดต่อไม่ได้..อิอิ






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า