อยากระบายอะไรระบายเถิด
อันใดเกิดขัดข้องสิ่งหมองหมาง
ไม่มีเพื่อน,คนรัก,มักเลือนราง
ทั้งพ่อแม่ก็จืดจางเหมือนห่างกัน
อีกคุณครู,ผอ.ก็ไม่รัก
จะเขียนกลอนก็ขลุกขลักชักหวาดหวั่น
คิดอะไรก็ไม่ออกเหมือนตรอกตัน
ดั่งฟ้ากั้นห่างไกลที่หมายตา
เราก็ครบอาการสามสิบสอง
จะเหลียวมองตรงไหนทั้งใบหน้า
ก็ดูดีไม่ขี้เหร่เลยนี่นา
เหมือนดาราเกาหลีที่ชื่นชม
ถามตัวเองว่า..รักเพื่อนบ้างหรือเปล่า?
คนรักเล่า,เอาใจ,ไม่ทับถม?
การเล่าเรียน,เอาใจใส่,ไม่โง่งม?
ไม่ลอยลมกับพ่อแม่,เอาแต่ใจ?
เพิ่งจะหัดเขียนกลอนตอนเริ่มต้น
ยังไม่พ้น ก.กา เข้ามาใกล้
จึงต้องทำใจเย็นค่อยเป็นไป
เหมือนตั้งไข่,ล้ม,ลุก,ก้นคลุกดิน
ไม่มีใครเคยเก่งมาแต่เกิด
จงอดทนต่อไปเถิด,เกิดในถิ่น
เข้าสู่บ้านลานกลอนดั่งสอนบิน
อย่าเพิ่งสิ้นพยายามนะงามงอน
หมั่นหัดเขียนหัดอ่านหัดสานต่อ
อย่าเพิ่งท้อแท้ใจยามใครสอน
ค่อยสังเกตเหตุผลแห่งกลกลอน
ขออวยพรให้ก้าวหน้าอย่างร่าเริง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
