~~~~~โถ.! ชีวิต~~~~~?

กระโปรงยาว เสื้อลาย สะพาย.เป๋า
รีบเร็วเข้า ออกไป จับจ่ายของ
ที่ขาดเหลือ เผื่อใช้ ไว้สำรอง
ราวบ่ายสอง รถเสียหลัก หักลงทาง

โทรไปแจ้ง อู่รับ มาปรับเปลี่ยน
ลูกปืนเลี่ยน แตกหัก สลักถ่าง
ช่างคราคร่ำ ลำเค็ญ เกี้ยวเข็ญพราง
ถอดช่วงล่าง ซับเหงื่อ เพื่อเงินตรา

แหงนหน้ามอง ฟ้าหม่น ฝนกระหน่ำ
ลมพัดย้ำ ซ้ำสาด หวาดผวา
สนั่นเปรี้ยง ก้มพับ นั่งหลับตา
สองมือคว้า กอดตัว กลัวแทบตาย

สักพักใหญ่ ฝนซา รถกว่าเสร็จ
มิขาดเม็ด ขับกลับ กระสับ-กระส่าย
หมุ่นครุ่นคิด ทุรน. กระวน-กระวาย
ถึงบ้านกลาย มีเรื่อง ให้เคืองใจ

ถามสักคำ มิมี สามีฉัน
ตวาดลั่น วจีโฉด โกรธแต่ไหน.?
ตบมาปัง หน้าผากเด่น กระเด็นไกล
มีผลให้ อย่างที่เป็น เห็นไหมคุณ

ที่เล่ามา พี่บ้านกลอน วอนช่วยหน่อย
สามีคอย ด่าว่า พาเฉียวฉุน
ชอบตบตี มีต่อย บ่อย.ทารุณ
มิอบอุ่น เตือนให้ที ชื่อ(พี่)รพีกาญจน์

หากมิได้ ตอบกลอน วอนอย่าว่า
โธ่พี่จ๋า มิหายดี ใช่ขี้คร้าน
เพิ่งจะโดน ตบกระเด็น เมื่อเย็นวาน
อยากจะหา ยาประสาน สมานรอย

"ดิน"