เพียงโลมแลแค่ผิวเผินสะเทิ้นจิต
ชวนสะกิดคิดถวิลในกลิ่นรส
หลอกล่อให้ใจพะวงหลงจ่อจด
แล้วปรากฏสลดทรวงต้องบ่วงกล
ข้างบนใสใต้ต่ำนั้นดำมืด
อีกจืดชืดฝืดคอด้วยฉ้อฉล
หวานเพียงนิดพิษซ่อนแอบย้อนปน
หลังล่วงพ้นทุรนทุรายแทบวายวาง
ขอสาปส่งปลงเล่ห์ที่เฉไฉ
มองละไมใจนุชดุจผีสาง
ร้อยเล่มเกวียนเปลี่ยนมารยาตำรากาง
ใคร่ขอร้างห่างขาดทุกชาติเลย...
" บูรพ์ "
อาจด้วยจิตคิดไปจึงไกลห่าง
ที่เหมือนจางจนเป็นเย็นชาเฉย
จะทำความเข้าใจเหมือนไม่เคย
แม้เอื้อนเอ่ยประการใดก็ไม่ฟัง
เหมือนไม่รู้จักกันในวันก่อน
ยังอาวรณ์ก่อนครั้งตั้งความหวัง
แต่กลับกลายทุกสิ่งไม่จริงจัง
เหมือนถูกฝังทั้งเป็นลำเค็ญใจ
แม้ไมตรีหยิบยื่นเธอคืนส่ง
ความพะวงในท่ามความหวั่นไหว
คงขาดสิ้นจุนเจือจะเหลือใย
จนกว่าใครจะคำนึงคิดถึงกัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
