ขอเพียงคำจำนรรจามาทายทัก
เหมือนแพรพรมห่มประจักษ์สักร้อยผืน
ถึงโศกเศร้าเหงาช้ำจะกล้ำกลืน
สู้ฝ่าฝืนขืนข่มอารมณ์รอ
แม้นฝากอื่นหมื่นแสนไม่แม้นฝาก
คำจารจากใจเจ้านะเฝ้าขอ
เหตุฉันใดใจเอ๋ยไม่เคยพอ
อยากพะนอคลอคำอยู่ร่ำไป...
อย่างอื่นไม่รับฝากนะนอกจาก...ใจ(คนปลายฟ้า)
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
