กี่วันแล้วแก้วตาจึงมาอ้อน
ความแรงร้อนผ่อนแผ่วไปแล้วนะ
โอ้วันนั้นขวัญใจอยู่ไหนล่ะ
ไม่ขาคะละเราให้เหงาจินต์
หากจำเรียงเคียงชิดสนิทใกล้
คงจะไม่ใช้จิตคิดถวิล
วาดวิมานผ่านกมลให้ยลยิน
สมมุติสิ้นจินตนากลอนพาไป
จะสมจริงหญิงร่างมิห่างเหิน
แนบเคียงนวลชวนเพลินเนินไศล
ชมหินงอกซอกน้อยคู่กลอยใจ
ธารน้ำใสไหลเย็นกระเซ็นนอง
จะชวนเพลินดำเนินกลางหว่างกระแส
ชีพชื่นแช่แผ่พานธารสนอง
ให้สุขสันต์ฝันโปรยโรยละออง
ดั่งเที่ยวท่องล่องสวรรค์พิมานแมน...
" บูรพ์ "
ผิดเวลาจังนะคุณน้องจ๋า...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
