จำใจพรากจากนุชพี่สุดเหงา
เหงาซึมเซาเศร้าโทรมจากโฉมฉิน
ฉินเฉิดฉายประกายฝันวันโบยบิน
บินสู่ถิ่นมาตุภูมิคงชุ่มทรวง
ทรวงของพี่แสนช้ำดั่งกรรมแกล้ง
แกล้งแทรกแซงเซโซจนโผร่วง
ร่วงจากฟ้าผาดโผนดั่งโดนควง
ควงจนกลวงหวาดหวั่นถึงจันทร์แรม
แรมนิราศรักร้างจำห่างเหิน
เหินเผชิญทุกข์หนักเข้าตักแต้ม
แต้มสีหม่นก่นโศกวิโยคแซม
แซมปลายแหลมล่วงล้ำสุดกล้ำกลืน
กลืนก้อนกลมขมขื่นสะอื้นไห้
ไห้เพราะใจจองจำกระหน่ำฝืน
ฝืนยิ้มสู้มนต์ดำทุกค่ำคืน
คืนความชื่นกลับหวนสู่นวลปราง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
