ถ้าหากมองภายนอกคงชอกช้ำ
ทั้งอ้วนล่ำ,ดำ,เตี้ย,เพลียเลยฉัน
แต่ภายในสวยล้ำสิ่งสำคัญ
ผูกสัมพันธ์แน่นแฟ้นถึงแก่นใจ
เมื่อผิดฝาผิดตัวไม่มั่วนิ่ม
ไม่อยากชิมอยากลองแม้ของใหม่
มันปีนเกลียวเบี้ยวบิดหรือฟิตไป
มันเข้ากันไม่ได้จำไคลคลา
เพียงหนึ่งเสี้ยวนาทีที่เห็นหน้า
ก็รู้ว่าใช่แล้วน้องแก้วจ๋า
คงเป็นเพราะบุพเพร่อนเร่มา
จึ่งผวาซบอกอยากกกเกย
ถึงขี้เหร่ก็รักประจักษ์จิต
คือมิ่งมิตรมองมานิจจาเอ๋ย
เพียงพบหน้าอบอุ่นดั่งคุ้นเคย
เป็นจำเลยรักน้องเพียงมองตา
“ไพร พนาวัลย์”
...ดูซิ!ใคร ก็เห็น เป็นเรื่องหนัง
เล่ากันจัง คล้ายผิด คิดเกือบบ้า
ยามฟังเจ็บ ด่วนจี๋ ปิดตีตรา
เพราะพี่คว้า ขี้เหร่ คนเห่มอง...
...ยามพี่จาก น้องไป ในตอนนั้น
น้องก็หมั่น ค้นหา ว่าพี่ต้อง
รู้จักหญิง ใหม่เจอ เลิศเลอครอง
แถมเพอร์เฟค กว่าน้อง จึงหมองใจ...
...ถ้าพี่หา คนดี ไม่ขี้เหร่
น้องคงไม่ ทุ่มเท เร่ร้องไห้
แต่นี่มัน เจ็บแสบ แบบคันไต (ทานโทษค่ะ..หาคำยังไม่ได้..
)
คนขี้เหร่ คว้าใจ พี่ไปครอง...
รัตนาวดี
เล่ากันจัง คล้ายผิด คิดเกือบบ้า
ยามฟังเจ็บ ด่วนจี๋ ปิดตีตรา
เพราะพี่คว้า ขี้เหร่ คนเห่มอง...
...ยามพี่จาก น้องไป ในตอนนั้น
น้องก็หมั่น ค้นหา ว่าพี่ต้อง
รู้จักหญิง ใหม่เจอ เลิศเลอครอง
แถมเพอร์เฟค กว่าน้อง จึงหมองใจ...
...ถ้าพี่หา คนดี ไม่ขี้เหร่
น้องคงไม่ ทุ่มเท เร่ร้องไห้
แต่นี่มัน เจ็บแสบ แบบคันไต (ทานโทษค่ะ..หาคำยังไม่ได้..
)คนขี้เหร่ คว้าใจ พี่ไปครอง...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
