คำว่าพบจบลงตรงลาจาก
ที่ไม่พรากฝากชิดแนบจิตฉัน
แม้นวันเดือนเคลื่อนลาทุกคราครัน
ไม่แปรผันมั่นคงดำรงนาน
คือหัวใจใยรักที่ถักสอย
สองดวงน้อยร้อยรัดมัดประสาน
ให้บรรเจิดเพริศแพร้วดั่งแก้วกาญจน์
คงเบ่งบานสำราญอยู่ไม่รู้รา
ถึงกายห่างต่างตาจะมาเห็น
ไม่อาจเร้นเส้นใยในปรารถนา
จากต้นสายปลายคะนึงถึงขวัญตา
เสน่หาอาลัยทอดให้กัน
อักษรกานท์จารเห็นเป็นเส้นสาย
มีกลับกลายสลายดับเหมือนหลับฝัน
น้ำหมึกใจในดวงจิตลิขิตพลัน
ทุกคืนวันนั้นสถิตนิจนิรันดร์...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
