เสียงฟ้าร้องก้องดังฟังสำเหนียก
ดังเสียงเรียกเพรียกตื่นสะอื้นเหลียว
คิดถึงน้องร้องหาขึ้นมาเชียว
ครั้งพาเที่ยวเกี่ยวก้อยร้อยประคอง
โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่เปลี่ยวเหงา
เคยมีเราเคล้าคลอพะนอสอง
หวังสวาทพิลาสรักจักเรืองรอง
ดุจแสงทองส่องสว่างกระจ่างใจ
พิรุณร่ำฉ่ำชื้นสะอื้นอั้น
ด้วยน้องนั้นวันนี้อยู่ที่ไหน
โอ้หยาดฝนปนน้ำตาสุดอาลัย
หลั่งรินไหลนองดินจินต์กมล
หากกุศลดลถึงให้พึงรู้
แม้นจะอยู่ที่ใดในแห่งหน
ทั่วสถานพิมานแมนแดนสกล
จะรักท้นล้นใจให้คนเดียว...
" บูรพ์ "
เสียงฟ้าร้อง น้องครวญ กำสรวลโศก
สุดวิโยค อาลัย หาใครเหลียว
คิดถึงพี่ ที่ไกล ใจซีดเซียว
หรือข้อเกลียว รักคลาย จึงกลายเลือน
ดวงกมล หม่นไหม้ ร่ำไห้หา
หนาวอุรา กระไร มีใดเหมือน
เคียงเคียงขวัญ วันที่ ไม่มีเดือน
สายฝนเยือน เตือนย้ำ ช้ำดวงแด
โอ้พี่เอย เฉยชา มิมาใกล้
หรือพี่ไม่ ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
จึงลับลา คลาไคล ไม่เหลียวแล
ไม่มีแม้ สักคำ เอ่ยอำลา
น้องเฝ้าคอย คำนึง คิดถึงพี่
ไฉนเลย คนดี มิห่วงหา
ฝนหลั่งริน สิ้นสาย ปลายนภา
แต่ใจคง มิซา ด้วยอาวรณ์
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
