แสงตะวัน เคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยลับ
ฤทัยกลับ สับสน ดูหม่นหมอง
ฝูงนกกา ถลาลง หลงมัวมอง
ทั้งฝูงชน เนืองนอง จ้องหากิน
พลันอากาศ มืดมัว สลัวหม่น
เมฆลอยวน อลม่าน พานถวิล
ตะวันหลบ คบหาย สลายจินต์
น้ำฝนริน หยดแมะ แปะใบเรียว
ทอดสายตา มองลง ตรงหน้าต่าง
ให้อ้างว้าง เหว่ว้า อุราเปลี่ยว
คิดถึงคน อยู่ไกล ใจซีดเซียว
นอนแห้งเหี่ยว เปลี่ยวปด รันทดใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
