ไยเมินหมาง ร้างถวิล ดั่งสิ้นค่า
ไร้ห่วงหา อาวรณ์ อ้อนคิดถึง
หรือสิ้นแล้วสายใย ในคำนึง
คำเคยซึ้งผูกพันเหมือนควันจาง
คงลืมแล้ว วันก่อน เคยวอนหา
ถึงวันนี้ เลือนลา พาหม่นหมาง
คงสิ้นเยื่อ ขาดใย ไร้รักวาง
บนเส้นทาง ของใจ ไม่มีกัน
ลืมลำนำ คำร้อย ถ้อยรักหวาน
ลืมวันวาน ผ่านนี้ เคยมีฝัน
ลืมคราที่ มีเรา เฝ้าผูกพัน
ลืมคำมั่น สัญญา สิ้นอาลัย
เถอะหากแม้นเห็นว่า ค่าควรเปลี่ยน
จะไม่เวียน แวะหา พาหวั่นไหว
เมื่อสายใย ไร้ค่า จะตัดใจ
ต่อนี้ไป ไม่มีฉัน....ดังผ่านมา...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
