สายสวาทขาดแล้วฤๅแก้วจิต
จึ่งได้ริดรานทรวงดวงสมร
โอ้!อกเอยเคยพะนออรชร
เจ้ามารอนแรมร้างแทบวางวาย
ร้าววิโยคโศกตรึงคะนึงแม่
ยอดดวงแดแลหาก็แลหาย
บรรโลมขลุ่ยครวญคร่ำเพ้อรำบาย
หวั่นเจ้าคลายหน่ายรักเฝ้าภักดี
อัสดงส่งดวงลาล่วงฟ้า
ยังทอทาทาบขัดรัศมี
จวบดาวเดือนเกลื่อนท่าโอ่ราตรี
จึ่งสุรีย์ลี้หลบนภดล
แม่มิ่งแก้วแววเลือนมิเอื้อนเอ่ย
กระไรเลยเฉยนักกล่าวสักหน
จักฟังความตามถ้อยกลอยกมล
อย่าให้ทนทุกข์ท้อทรมาน
แลม่านไทรไกวโกรกวิโยคหวั่น
พร่ำรำพันขวัญภักดิ์แม่หักหาญ
ฤๅ ตกทุกข์ได้ยากจึ่งพรากพาล
กราบบนบานพระไทรให้คุ้มนวล
ขวัญพี่เอยเผยนัยไปสิ้นแล้ว
คอยนางแก้วนางขวัญคอยวันหวน
อย่าแรมร้างห่างเนิ่นนานเกินควร
ด้วยว่าตรวนใจตีตรึงพี่ตรม
ปภัสร์
๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
