ได้แต่คอย เขียนคำลำนำอ้อน
ระบายวาง ทางกลอน ตอนใจเหงา
เพียงดายเดียว เปลี่ยวจิต พิษซึมเซา
คนเคยบอก รักเรา เขาเรรวน
ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำฝาก
ดุจเขาพราก จากไกล จึงไห้หวน
ทั้งที่มอง เห็นอยู่ คนคู่ควร
กลับทิ้งนวล หวนไห้ ดวงใจตรม
ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้ขื่นขม
วางอักษร กลอนเคล้า เศร้าระทม
ด้วยสุดข่ม อาลัย เหมือนไกลกัน
ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำบอกบอก
ฝากรักออก จากห้วง ดวงใจฉัน
แม้นกาลผัน ผ่านไป ให้นานวัน
ยังคงมั่น รักเดียว มิเหลียวใคร....
“สุนันยา”
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันเก่า
ที่สองเรา เฝ้าปรน ไม่ไปไหน
ยังสองกาย ก่ายกอด พรอดพิไร
ร่วมประคอง สองใจ ให้ละมุน
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันก่อน
ที่นวลแก้ว แววอ่อน อ้อนนอนหนุน
หลบพายุ ฝนซา ห่าพิรุณ
ซบไออุ่น อ้อมแขน ที่คุ้นเคย
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันวาน
ที่ตัวฉัน มันพาล ทำชาเฉย
ไม่สำนึก ถึงรัก ที่ละเลย
ปล่อยความหมอง งอกเงย จนเคยตน
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันนั้น
หากจะทัน โอกาส อีกสักหน
จะขอกลับ รับรัก แม่หน้ามน
จะขอกอด หนึ่งคน จนชีพวาย
ที่สองเรา เฝ้าปรน ไม่ไปไหน
ยังสองกาย ก่ายกอด พรอดพิไร
ร่วมประคอง สองใจ ให้ละมุน
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันก่อน
ที่นวลแก้ว แววอ่อน อ้อนนอนหนุน
หลบพายุ ฝนซา ห่าพิรุณ
ซบไออุ่น อ้อมแขน ที่คุ้นเคย
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันวาน
ที่ตัวฉัน มันพาล ทำชาเฉย
ไม่สำนึก ถึงรัก ที่ละเลย
ปล่อยความหมอง งอกเงย จนเคยตน
ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันนั้น
หากจะทัน โอกาส อีกสักหน
จะขอกลับ รับรัก แม่หน้ามน
จะขอกอด หนึ่งคน จนชีพวาย
เมฆสีรุ้ง
๑๔ เม.ย. ๒๕๕๕
๑๔ เม.ย. ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
