ผ่านลงเมืองภาคพื้น พสุธา
กว้างใหญ่กว่าสายตา คาดได้
นางคือพระธิดา องค์กษัตริย์
นามวิทยาธรไซร้ ถูกทิ้งเดียวดาย
ชายสตรีชิดใกล้ ไฟลาม ทรวงนา
องค์ยศเกตุคล้อยตาม สนิทเนื้อ
โปรดครองคู่ทรงถาม ชูเกียรติ หญิงแฮ
นงตอบราชเอื้อเฟื้อ ชีพนี้พร้อมถวาย
สายสวาทจำกัดกั้น บางวัน
“ค่ำสิบสี่หม่อมฉัน งดเฝ้า”
“ทั้งค่ำแปดรวมกัน บังอาจ ห่างเฮย”
เหลือนอกนั้นค่ำเช้า ปิ่นเกล้าสุขสันต์
นานวันกษัตริย์กลับแกล้ง ติดตาม
รากษสน่าเหยียดหยาม ปากอ้า
กลืนยุพเรศคนงาม โดยคล่อง แคล่วเฮย
ราชฟาดพระแสงกล้า ยักษ์สิ้นลมปราณ
สติฟุ้งซ่านห่วงเจ้า กลอยใจ
เราผิดพลาดพลั้งไป สะอื้น
นางกลับร่างทันใด หายโศก
ค่อยกระจ่างนางฟื้น เล่าย้อนความหลัง
รักกลับชังดั่งนี้ บิดา
กาลก่อนคร่ำครวญหา ลูกน้อย
โปรดปรานกว่าโอรสา- ธิราช- เจ้านอ
เสวยกระยาหารชม้อย เนตรคล้อยพิศหญิง
หม่อมฉันทิ้งท่านร้าง บางครา
เยื้องย่างบาทบูชา เทพเจ้า
ไท้กริ้วสาปธิดา เป็นเหยื่อ ยักษ์เฮย
ทั้งสาปให้ลืมเศร้า ออกได้ทางทรวง
ดวงสมรร้อนจิตอ้อน วอนวงศ์
สาปส่งนิรันด์คง ทุกข์ร้าย
หทัยท่านเย็นลง จึงผ่อน
สาปกลับดีเบื้องท้าย ต่างไท้แก้กรรม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
