ร่ายรำฟ้อนร่ำร้อง ครวญเพลง
พิณขับขานบรรเลง เพราะพริ้ง
สายสมุทรวังเวง ยังกล่อม ฟื้นนา
ฤทธิ์พิศวาสอาจกลิ้ง ทับทั้งลำเรือ
เมื่อนงโผล่จากน้ำ รวดเร็ว
นงย่อมพรางองค์เอว บ่ช้า
ภาพพิศอยู่ไป่เลว ลางกลับ เฉยนา
ลางบอกอำมาตย์กล้า บ่อยครั้งเคยเห็น
เย็นจิตจึ่งกลับบ้าน เมืองเดิม
บพิตรทรงจัดเฉลิม รับท้าว
ราชกิจหนักเพิ่มเติม พราหมณ์ช่วย ผ่อนเฮย
ดำรัส “ข้าปวดร้าว” ห่างห้องพระสนม
ตัวเจ้าชมชอบนั้น อันใด
อุตส่าห์เดินทางไกล หมื่นลี้
หนึ่งนงค์ช่างไฉไล พราหมณ์ตอบ
ฟังเรื่องราวดังนี้ ราชร้อนเสน่หา
ตรัสลากรุงมุ่งเบื้อง สายชล
ปลอมพระองค์ผู้คน ไป่รู้
นิธิทัศน์ปราชญ์ยล ลักษณ์ส่ง สูงเฮย
รับติดเรือแล่นสู้ คลื่นน้ำดังหมาย
สายนทีแน่นิ่งนี้ ใครนวย- นาดนอ
ทำกษัตริย์อ่อนระทวย ต่อหน้า
ยิ่งพิศยิ่งนุชสวย ทรงโปรด
ไท้โดดเรือบ่ช้า สู่ห้วงละหาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
