เราอยู่อย่างต่างไม่ถาม...ความรู้สึก
เพียงหมั่นฝึกห้ามใจใฝ่ถลำ
เพื่อลบเลือนเรื่องราวร้าวระกำ
บรรจงจำ...แต่สิ่งดีเมื่อมีกัน
ใจที่ร้างร่างที่อ่อน...ถูกถอนรื้อ
ช่วยจูงมือพ้นข้ามสู่ท่ามฝัน
เธอไม่ปล่อยฉันไม่ไป...ใจผูกพัน
มันสำคัญกว่าคำถามที่ตามมา
"จะรักกันหรือปล่าว?"...อย่ากล่าวอีก
มิเลี่ยงหลีกส่วนขาดปรารถนา
เติมหัวใจให้กันไร้สัญญา
ให้เวลา...เป็นคำตอบอันบอบบาง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
