รำพึงถึงคนไกลไว้นักหนา
ไม่เมตตาคนใกล้หรือไรหนอ
เฝ้าทำดีเพียงใดไม่เคยพอ
ชักจะท้อแล้วเธอเจออย่างนี้
ส่องกระจกหน้าตาก็น่าดู
ประดิษฐ์คำสวยหรูทุกวันวี่
ตะเบ็งร้องลอยลมทุกราตรี
ยิ้มสักทียังหวง...โธ่ดวงใจ
จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เอ้า!ลองดู
หนีไปอยู่เลิกเป็นแล้วคนใกล้
เผื่อจะลองมองค้นคนหายไป
รีบคิดถึงไว ไว จะได้มา
คนใกล้ใจ ระลึก นึกถึงอยู่
ไยแม่ครู ตัดพ้อ ตามต่อว่า
ที่ไม่พูด รู้ได้ ด้วยวาจา
กราบงามงาม สามครา ถ้าจะไป
แต่ตอนนี้ หน้ามน สับสนนัก
เพื่อนที่รัก จากหาย คล้ายเป็นไข้
เข้าบ้านกลอน ร้าวรอน ร้อนฤทัย
โปรดอภัย เถิดหนา อย่าถือสาเลย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
