ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๖ ( รามนุษย์ )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
..ประคองตัก วักน้ำ ด่ำสดชื่น
แล้วกรอกกลืน ลื่นส่ง ลงเร็วรี่
ดื่มเท่าไร ให้ยิ่งอยาก มากทวี
กายานี่ นี้เป็น เช่นฉันใด
ให้ดิ้นรน ทนทุราย กระหายยิ่ง
กระโจนดิ่ง กลิ้งคลาน กลางธารใหญ่
ไม่รู้อิ่ม ไม่รู้พอ ผ่านคอไป
จนน้ำไร้ ไม่เหลือหยด หมดทั้งธาร
ทั้งกุ้งหอย ปูปลา มาวายสิ้น
ซากเกลื่อนดิน กลิ่นเหม็น เป็นสุสาน
ให้กลายแล้ง แห้งแร้น แดนวิญญาน
อันแผดผลาญ สถานแหล่ง แห่งความตาย
ภาพตรงหน้า พาโศก วิโยคจิต
อันชีวิต ลิขิตทาง ถูกวางหมาย
สนองร่าง ต่างยื้อแย่ง แข่งทำลาย
สนองกาย ขยายกิน มิสิ้นพอ..
..นี่นะหรือ คือมนุษย์ สุดประเสริฐ
นี่นะหรือ คือการเกิด กำเนิดก่อ
นี่นะหรือ คือชีวิต มิคิดพอ
นี่นะหรือ คือสืบต่อ รอทำลาย
จักรวาล สานไกล ไร้สิ้นสุด
ละอองฝ้า รามนุษย์ ผุดขยาย
สำคัญผิด ติดความอยาก อันมากมาย
ถือสิทธิ์หมาย กระจายรุก ทุกดวงดาว..
**************************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
