ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๕ ( ความรัก )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
...ควานมืดดำ อำพราง หาทางออก
แล้วเป็นหมอก ออกสู่ หมู่บ้านใหญ่
ตามเสียงเห่ เหว่ว้า มารดาไป
มาหยุดใกล้ ใช่เรือน เหมือนบ้านเรา
กายเหี่ยวแห้ง แรงล้า ชราหญิง
แม่นอนนิ่ง ทิ้งร่าง กลางเตียงเก่า
ละเมอกล่อม ตรอมอุรา หาลูกเยาว์
มิเห็นเงา เจ้าย้อน มาอ้อนอิง
สุดห้ามค้ำ น้ำตา พารินไหล
แต่คว้าไขว่ ไร้กายา ชราหญิง
จะพร่ำเพรียก เรียกเท่าใด มิไหวติง
แม่นอนนิ่ง ประวิงฉาบ เพียงภาพลม
ด้วยรักแท้ แม่นี้ ที่เริ่มต้น
ให้มากล้น บนทุกข์ ทิ้งสุขสม
ลูกเติบใหญ่ ให้ไขว่คว้า หารักชม
แล้วเวียนจม บ่มพลอด คลอดลูกยา..
..เป็นล้อเกวียน เวียนเข็ญ อยู่เช่นนี้
หากรักมี ย่อมหนีทุกข์ มิพ้นหนา
รักสิ่งใด ห่วงสิ่งนั้น บั่นอุรา
ถูกสาปสา หารักคู่ อยู่ร่ำไป
ภาพมารดา พาเคลื่อน แล้วเลือนหาย
รู้สึกกาย กระหายปาก อยากน้ำใส
จึงเดินเลาะ เสาะค้น หนทางไป
จนพบธาร ละหารใหญ่ ให้ยินดี..
**************************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
