ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๓ ( มหาพายุ )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
..ดั่งไวรัส กัดกิน แผ่นดินโลก
เกิดวิโยค โรคร้าย ทำลายสี
เป็นเทาคล้ำ ดำจับ ดับชีวี
ทั่วปฐพี โลกีย์แล้ง แห่งหินทราย
ให้ตระการ สานปน ระคนเศร้า
ทั้งตัวเรา ทุกเผ่าผู้ สู่จุดหมาย
ที่เดียวไป ไม่มีพ้น บนความตาย
สิ้นสลาย วายจ่อ รอเวลา
เมื่อได้เห็น เป็นมุมไกล อันใหญ่นี้
คำถามมี ปรี่ประดัง ยังใคร่หา
ชีวิตยื้อ ถือสิ่งใด ในโลกา
ช่างไร้ค่า หาน้อย จ้อยธุลี
ขณะวุ่น ครุ่นคิด จิตสับสน
ในบัดดล เกิดฝนใหญ่ ไปทุกที่
เพียงครู่เดียว เชี่ยวธารท้น ล้นธรณี
พัดร่างลี้ ลากล้ม จมธารา
บังเกิดเป็น เช่นมหา พายุยักษ์
เข้าวนหัก ตักนที ปรี่เวหา
ดั่งงวงง้าง ช้างใหญ่ ไอยรา
หอบกายา คว้าคว้าง กลางวารี
กระเด็นดอน ร่อนวน จนตาพร่า
หรือชะตา จะสิ้นลง ที่ตรงนี้
แล้วพลันผิ สติล่ม สมประดี
มิรู้กาย ร้ายดี ณ ที่นั้น...
**********************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
