ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๑ ( สู่ดินแดน )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
...เข็มเวลา มาบรรจบ ทบสิบสอง
ยี่สิบสี่ ตีก้อง ทำนองเสียง
บทเพลงสั้น ว่าวันครบ จบคืนเที่ยง
เริ่มร้อยเรียง เคียงวันใหม่ ในจุดนั้น
ทั้งจบพ้น และต้นเริ่ม คงเดิมเหมือน
มิบิดเบือน เตือนว่า อย่ามัวฝัน
เวลาลด หมดลับ กับทุกวัน
ที่เหลือนั้น จะสั้นยาว สักเท่าใด
ตรงจุดเดิม เริ่มทบ หรือจบนิ่ง
ก็พลันทิ้ง ดิ่งสู่ ประตูใหญ่
เหมือนถูกตรึง ดึงร่าง สู่ข้างใน
แล้วทิ้งไว้ ในกลางป่า พนาลี
ใบไม้แดง แห้งลอย มิคล้อยเคลื่อน
ดูกลาดเกลื่อน เหมือนฉาบ ด้วยภาพสี
ทุกอย่างนิ่ง ทุกสิ่งหยุด สุดปฐพี
ดินแดนนี้ ที่ไร้กลิ่น สิ้นเวลา...
แสงสว่าง กลางนภา ปรากฏเด่น
คล้ายจันทร์เพ็ญ เห็นใกล้เคียง แต่เกลี้ยงกว่า
ให้เพ่งแย้ง แจ้งสติ นาฬิกา
เข็มเวลา มาคงค้าง ที่กลางวง
ทั้งเรือนเปลี่ยว เดียวเอก เลขสิบสาม
ให้รู้ความ ตามสถาน แห่งกาลหลง
ยี่สิบห้า นาฬิกา มาชี้ตรง
อยู่กลางพง ดงแฝง ณ แห่งใด...
**************************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
