ปล่อยน้ำตาสาธยาย..ท่ามสายฝน
ทิ้งคราบหม่นหล่นไหล..ไว้บนหมอน
ยอมสยบข่มขวัญ..ไม่สัญจร
เมื่อร้าวรอนสุดสุด..ต้องขุดคืน
ในความเงียบเรียบร้อย..น้อยใจนัก
ระร่ำรักไม่รู้..ว่าดูฝืน
ที่แสร้งยิ้มเพื่อผสม..ความกลมกลืน
ยามเมื่อยืนลำพัง..เพิ่มกังวน
เสียงของความโหยหา..นำพาเศร้า
จากบ่อเบ้าแห้งหาย..เป็นสายฝน
เสียงพิรุณป้องปัด..อัสสุชล
คร่ำครวญตนกลางวสันต์..ที่ผันแปร
ณ อรุณรุ่งแจ้ง..คงแสร้งเงียบ
อย่ามาเทียบรอยขาด..ของบาดแผล
ไม่เสนอเพ้อพร่ำ..ถ้อยคำแคร์
คนรังแก..เป็นใคร?..เธอไม่รู้
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
