ละครชีวิตออกแขกถูกแจกเรื่อง
หวังต่อเนื่องมาตลอดจะยอดยิ่ง
ตะวันพลบจบฉากใช่จากจริง
รออุ่นอิงอรุณรุ่งทุกพรุ่งวัน
มัวคว้าไขว่เศษส่วนที่ด่วนจาก
ความลำบากคือห่วงเฝ้าหน่วงฝัน
ชีวิตจริงกับละครมันซ้อนกัน
ต้องผลักดันให้ยอมรับบังคับใจ
ปล่อยให้ผ่านทีละฉาก...แม้อยากหยุด
ที่สิ้นสุดมั่นคงอยู่ตรงไหน?
หวนคำนึงถึงกันเหมือนฝันไป
มิมีใคร?..อยากถูกวางเป็น"นางรอง"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
