จักจั่นระงมจากร่มไม้
ดอกแดดไกวไอรดเหงื่อหยดร่วง
เวียนบรรจบคิมหันต์กระชั้นทรวง
ฤดูหอมสุดหวงสุขดวงใจ
ถนนสายที่ผ่านดอกจานหาย
มิระบายแดงดื่นเติมชื่นให้
ล่วงเวลาหลายปีที่จากไกล
ดอกนิ้วนางยังไหวติดนัยนา
หอมโมกป่ารินสายให้คลายหมอง
ขาวข้างทางเที่ยวท่องเฝ้ามองหา
หอมยิ่งเอยหอมซึ้งตรึงอุรา
ใครจะมาสุขเท่าเราเดินทาง
นนทรีพวงน้อยน้อยห้อยพวงแกว่ง
เหลืองมาแต่งพงหวานสำราญสร้าง
ราชพฤกษ์โรยระย้าเคยตาค้าง
เหมือนนวลนางแหวกไพรมั่นใจล้น
รักฤดูคิมหันต์พันธุ์ไม้แย้ม
ประชันดอกออกแต้มทุกแห่งหน
ถึงแสบเหงื่อเจือผิวก็ยอมทน
หนึ่งปีวนยลครั้งตั้งใจรอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
