เห็นดอกงิ้วสีทอง ผยอง เผยอ
จงอย่าเผลอ รักใคร่ ให้เสียศรี
รักคนมีเจ้าของ อยากลองดี
ข้างหลังมีหน้าสาม แทนหนามงิ้ว
ไยสิ้นคิดบิดเบือนเลื่อนทางต่ำ
ชอบกระทำชั่วช้า ยืนหน้านิ่ว
ต้องโดนมีด แทงฟัน บั่นหัวคิ้ว
ให้ลอยลิ่ว ลงนรก อเวจี
จงประนามให้สะอึกนึกตระหนก
ให้สะทกสะท้านจนคลานขี้
ทั้งชายหญิงดิ่งทะลัก เปลวอัคคี
จงรีบตี ด้วยหนามงิ้ว เท่านิ้วยักษ์
ดอกงิ้วบาน ร่านร่า ถลาร่อน
ดั่งไฟฟอน ชอนไช ได้ประจักษ์
ใครลุ่มหลง คงลิ่ว ถึงคิวรัก
ให้ถูกหัก แข้งขา ถูกห่าโฮ
"ไพร พนาวัลย์"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
