...เธอกับฉัน...

...เธอกับฉัน...

เธอกับฉันเหมือนกันนั้นอยู่มาก
ฉันเกิดจากท้องทุ่งห่างกรุงใหญ่
เธอเกิดจากป่าเขาลำเนาไพร
มีอะไรคล้ายกันสุดพรรณนา

ฉันติดดินกลิ่นกายสาบควายอบ
เธอกายซบไอดินกลิ่นภูผา
ฉันดอกดินงอกงามตามทุ่งนา
เธอดอกหญ้าริมถนนคนมองเมิน

ฉันยากจนต่ำต้อยด้อยโอกาส
เธอก็ขาดหลายอย่างต่างขาดเขิน
ฉันมอมแมมเสื้อผ้าค่าต่ำเกิน
เธอหากเดินไปวัดหมากัดตาย

ฉันเติบโตด้วยน้ำพริกและปลาร้า
เธอโตมาด้วยพริกป่นจิ้มบัวสาย
ฉันกินหมดแมงกุดจี่แมงขี้ควาย
เธอไม่อายที่จะกินดินทุ่งนา

ฉันใส่เสื้อขาดปะจนเบื่อเย็บ
เธอเที่ยวเก็บมาห่มแม้เศษผ้า
ฉันตีนเปล่าก้าวไปในมรรคา
เธอเกิดมา ไม่รู้จัก แม้อีแตะ

ฉันอยู่บ้านคล้ายกระท่อมซ่อมบ่อยบ่อย
เธอใช่ย่อยบ้านหรูหราหมากัดแทะ
ฉันเคยนอนตากฝนจนเปียกแฉะ
เธอต้องแกะฝาบ้านมาต้านฝน

ฉันจบแค่ ป.๔ ไม่มีเส้น
เธอคิดเป็นแค่เดินมาทำหน้าย่น
ฉันเขียนชื่อ บวกเลขได้ ไม่อายคน
เธอเคยบ่น "แค่อ่านออก" หลอกทำไม

เธอกับฉันต่างกันนั้นมีบ้าง
เธออาจสร้างความฝันบรรเจิดได้
ฉันดอกดิน ต้องติดดิน จนสิ้นใจ
เธออาจไป "เป็นดอกหญ้า ในป่าปูน".

...ส.เชื้อจันทร์...
๑ มีนาคม ๒๕๕๕

ขอบคุณภาพจาก...
http://1.bp.blogspot.com/_YTmGpINmMJQ/S9psST9rfJI/AAAAAAAAAJ4/vY5dJE_Tf_U/s1600/girl_in_garbage.jpg