ลืมความทุกข์ท่วมท้นลืมคนเหงา
โลกที่เราระเริงเล่นเช่นความฝัน
นอนดูดาวคล้อยเคลื่อนเดือนเคียงกัน
กับสุขอันแท้จริงหญิงกับชาย
กายกอดก่ายกายสัมผัสมัดชีวิต
เราจะชิดชื่นชมให้สมหมาย
โลกจะแหลกแตกเรื่องโลก...โศกเราคลาย
รักในสายน้ำวนกับคนดี
.......Karnkai.......
ใจระเริงเวิ้งว้าง...ในร่างสอง
เสนอสนองครองสนามยามจะหนี
ต่างกอบโกยโหยหาท่ามราตรี
แสงระวีอาจต้องพรากจากนิรันดร์
เหมือนลักลอบชอบปองของคนอื่น
จึงครึ่งหลับครึ่งตื่นยื้อหมื่นฝัน
ทั้งที่รู้แต่เรียกร้องเป็นของกัน
จะผูกพันหรือรันทด...ก็ชดช้อย
ซ้องสำเนียงเสียงกวี..ดนตรีโลก
ทั้งกระโชกพริ้วแผลงทั้งแรงค่อย
มีลุ่มลึกหึกหาญผสานรอย
แล้วก็พลอย...เผลอหลับไปกับเธอ
.......๑๐๙๑๓.......
(ขอบคุณทุกท่าน..ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้ลองฝึกเขียนแนวนี้ค่ะ)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
